பஞ்சமும் கொள்ளைநோயும்: மதுரை மிஷனின் மனிதாபிமானப் போராட்டம்

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் மதுரை, வளமும், ஆன்மீகமும் நிறைந்த ஒரு பகுதியாக அறியப்பட்டாலும், அதன் வரலாறு, பஞ்சம் மற்றும் கொள்ளைநோய் என்ற இருண்ட பக்கங்களையும் கொண்டது. தொடர்ச்சியான வறட்சி, பருவமழை பொய்த்தல் மற்றும் சுகாதாரமற்ற சூழல் ஆகியவை, லட்சக்கணக்கான மக்களைப் பசியிலும், நோயிலும் தள்ளியது. இந்த அவலமான காலகட்டத்தில், அமெரிக்கன் மதுரை மிஷன், வெறும் ஆன்மீக வழிகாட்டியாக மட்டும் இல்லாமல், ஒரு மாபெரும் மனிதாபிமான சக்தியாக எழுந்து நின்றது. உணவு வழங்கி, அனாதைகளைக் காத்து, நோயுற்றவர்களுக்குச் சிகிச்சையளித்து, அவர்கள் ஆற்றிய பணிகள், தியாகத்தாலும், கருணையாலும் எழுதப்பட்ட ஒரு வரலாற்று அத்தியாயமாகும்.

 

1. கொள்ளைநோயின் கோரத் தாண்டவம்

 

காலரா, மதுரை மிஷனரிகளின் பணிகளுக்கு ஒரு தொடர்ச்சியான அச்சுறுத்தலாக விளங்கியது. 1844-ல், காலரா நோய் பரவியபோது, மிஷனின் முக்கியத் தூணாக விளங்கிய ரெவரெண்ட் டுவைட் (Rev. Dwight), நோயால் பாதிக்கப்பட்டு இறந்தார். அவர், தனது மரணத்திற்கு முன்பு கூட, நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

 

அவரது மரணம், மிஷனரிகள் மத்தியில் பெரும் அதிர்ச்சியையும், துயரத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அடுத்த நாள் காலையில், திருமதி டுவைட் (Mrs. Dwight) அவர்களும் காலராவால் தாக்கப்பட்டார்; ஆனால், அவர் சிகிச்சைக்குப் பிறகு உயிர் பிழைத்தார். இதைத் தொடர்ந்து, திருமதி நார்த் (Mrs. North) மற்றும் திருமதி செர்ரி (Mrs. Cherry) ஆகியோரும் காலராவுக்குப் பலியானார்கள். ஒரே வாரத்தில், பல மிஷனரி குடும்பங்கள் தங்கள் அன்புக்குரியவர்களை இழந்தன. இந்த நிகழ்வுகள், மிஷனரிகள் மத்தியில் ஒரு சொல்லொணாத் துயரத்தையும், அச்சத்தையும் ஏற்படுத்தியது.

 

1866-ல் மீண்டும் காலரா பரவியபோது, டாக்டர் செஸ்டர் (Dr. Chester), தன்னால் இயன்றவரை மருத்துவ உதவிகளைச் செய்தார். திண்டுக்கல் (Dindigul) நகரத்தில் மட்டுமே, அவர் எழுபதுக்கும் மேற்பட்ட நோயாளிகளுக்குச் சிகிச்சை அளித்தார். ஆனால், நோயின் தீவிரம் அதிகமாக இருந்ததால், பலரைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை.

 

2. பஞ்சத்தின் பிடியில் மதுரை

1860-களில், அமெரிக்க உள்நாட்டுப் போரின் காரணமாக, பருத்தியின் விலை பன்மடங்கு உயர்ந்தது. இதனால், மதுரைப் பகுதியில் உள்ள விவசாயிகள், நெல் பயிரிடுவதைக் கைவிட்டு, அதிக இலாபம் தரும் பருத்தியைப் பயிரிடத் தொடங்கினர். இது, உணவு உற்பத்தியில் ஒரு பெரும் சரிவை ஏற்படுத்தியது.

 

இதைத் தொடர்ந்து, மூன்று ஆண்டுகள் தொடர்ச்சியாக மழை பொய்த்தது. ஆறுகளும், குளங்களும் வறண்டன. விளைநிலங்கள் காய்ந்து போயின. 1859-ல் இருந்ததை விட, அரிசியின் விலை நான்கு மடங்கு உயர்ந்தது. (பக்கம் 151). மக்கள், உணவு தேடி தங்கள் கிராமங்களை விட்டு வெளியேறினர். வழியில், பசியாலும், சோர்வாலும் பலர் மடிந்தனர். அவர்களின் உடல்களை நரிகளும், கழுகுகளும் தின்றன. ஒரு கிராமத்தில், அறுபது வீடுகளில், நூற்று நாற்பது பேர் பட்டினியால் இறந்தனர்.

 

3. 1877-ம் ஆண்டின் மாபெரும் பஞ்சம் (The Great Famine of 1877)

 

1876-ல் பருவமழை முற்றிலுமாகப் பொய்த்ததால், 1877-ல் ஒரு மாபெரும் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. இது "தாது வருடப் பஞ்சம்" என்று வரலாற்றில் அறியப்படுகிறது. மதுரை மாவட்டத்தின் மக்கள் தொகையில் நான்கில் ஒரு பகுதியினர், இந்தப் பஞ்சத்தில் மடிந்தனர்.

 

மக்கள், மரங்களிலிருந்து கிடைக்கும் காட்டுப் பழங்களையும், விதைகளையும், கிழங்குகளையும் தோண்டித் தின்றனர். சிலர், விஷ வேர்களைத் தின்று இறந்தனர். பசியின் கொடுமை தாங்காமல், தாய்மார்கள் தங்கள் குழந்தைகளைக் குளங்களில் வீசி எறிந்தனர்.

 

அரசாங்கம், நிவாரண முகாம்களைத் திறந்து, ஆயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு உணவு வழங்கியது. ஆனால், அது போதுமானதாக இல்லை. தெருக்களில் பிணங்கள் குவிந்தன. கொள்ளை, கொலை மற்றும் தற்கொலைகள் அதிகரித்தன.

 

4. மிஷனரிகளின் நிவாரணப் பணிகள்: கருணையின் கரங்கள்

 

இந்த இக்கட்டான சூழலில், மிஷனரிகள் தங்களால் இயன்ற அனைத்து உதவிகளையும் செய்தனர். இங்கிலாந்தில் உள்ள நண்பர்களிடமிருந்து பெறப்பட்ட நிதியுதவியைக் கொண்டு, அவர்கள் உள்ளூர் ஊழியர்களுக்குக் கூடுதல் சம்பளம் வழங்கி, அவர்களின் குடும்பங்களைக் காத்தனர்.

 

1877-ம் ஆண்டின் பஞ்சத்தின்போது, "Mansion House Fund" என்ற பெயரில் இங்கிலாந்து, ஆஸ்திரேலியா, நியூசிலாந்து போன்ற நாடுகளிலிருந்து பெறப்பட்ட நிதியுதவியைக் கொண்டு, மிஷனரிகள் நிவாரணப் பணிகளை விரிவுபடுத்தினர். திருமதி கேப்ரான் (Mrs. Capron), பட்டு நெசவுத் தொழிலாளர்களின் குழந்தைகளுக்கு உணவு வழங்கினார்.

 

ஒரு தாய், தனது இரண்டு குழந்தைகளை திருமதி கேப்ரான் அவர்களின் காலடியில் வைத்து, "நேற்று என் ஐந்தாவது குழந்தை இறந்துவிட்டது. எரிக்கக்கூட என்னிடம் பணம் இல்லை. இந்தக் குழந்தைகளையாவது காப்பாற்றுங்கள்," என்று கதறினாள்.

 

அனாதை இல்லங்கள்: பஞ்சத்தால் பெற்றோரை இழந்த ஆயிரக்கணக்கான குழந்தைகள் அனாதைகளாயினர். மிஷனரிகள், அவர்களுக்காக அனாதை இல்லங்களைத் (Orphanages) திறந்தனர். ரெவரெண்ட் வாஷ்பர்ன் (Rev. Washburn), பசுமலையில் (Pasumalai) ஒரு பெரிய அனாதை இல்லத்தை நடத்தி, ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட குழந்தைகளுக்குப் புகலிடம் அளித்தார். ரெவரெண்ட் சாண்ட்லர் (Rev. Chandler), பாளையத்தில் (Palni) முன்னூறுக்கும் மேற்பட்ட குழந்தைகளைக் கவனித்துக்கொண்டார்.

 

இந்த அனாதை இல்லங்கள், வெறும் உணவு வழங்கும் மையங்களாக மட்டும் இல்லாமல், குழந்தைகளுக்குக் கல்வியும், தொழிற்பயிற்சியும் அளிக்கும் இடங்களாகவும் விளங்கின.

 

முடிவுரை

 

பஞ்சம் மற்றும் கொள்ளைநோய் காலங்களில், மதுரை மிஷனரிகள் ஆற்றிய மனிதாபிமானப் பணிகள், அவர்களின் சேவையின் மிக உயர்ந்த வெளிப்பாடாகும். தங்கள் சொந்த உயிரைப் பணயம் வைத்து, நோயுற்றவர்களுக்குச் சிகிச்சையளித்தும், பசித்தவர்களுக்கு உணவளித்தும், அனாதைகளுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தும், அவர்கள் கிறிஸ்துவின் அன்பை வார்த்தைகளால் மட்டுமல்ல, செயல்களாலும் காட்டினர். அந்தக் கடினமான காலங்களில், அவர்களின் கருணையின் கரங்கள், லட்சக்கணக்கான மக்களுக்கு ஆறுதலையும், வாழ்வையும் அளித்தது. அந்தத் தியாகத்தின் தழும்புகள், மதுரையின் மருத்துவ மற்றும் சமூக சேவை வரலாற்றில் என்றும் அழியாமல் நிலைத்திருக்கும்.