அமெரிக்கன் மதுரை மிஷனின் நூறு ஆண்டு கால சேவை, வெறும் ஆன்மீகப் பணியாக மட்டும் சுருங்கிவிடவில்லை. அது, மக்களின் உடல்நலனைப் பேணுவதிலும் ஆழமான அக்கறை கொண்டிருந்தது. பஞ்சம், கொள்ளைநோய் மற்றும் அறியாமையால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு சமூகத்திற்கு, நவீன மருத்துவத்தைக் கொண்டு சேர்ப்பதை ஒரு புனிதப் பணியாக மிஷனரிகள் கருதினர். அதன் விளைவாக, ஆண்களுக்கான ஆல்பர்ட் விக்டர் மருத்துவமனை, பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனை, மற்றும் தொழுநோயாளிகளுக்கான மருத்துவமனை என, மூன்று முக்கிய மருத்துவத் தூண்களை அவர்கள் மதுரையில் நிறுவினர். இந்த மருத்துவமனைகள், சாதி, மத பேதமின்றி அனைவருக்கும் குணமளிக்கும் மையங்களாக விளங்கி, லட்சக்கணக்கான மக்களின் வாழ்வில் ஒளியேற்றின.

 

1. ஆல்பர்ட் விக்டர் மருத்துவமனை: ஆண்களுக்கான ஒரு புகலிடம்

 

ஒரு தேவையின் உணர்தல்: 1890-ல், டாக்டர் ஃபிராங்க் வான் ஆலன் (Dr. Frank Van Allen) மதுரை மிஷனின் மருத்துவப் பொறுப்பை ஏற்றார். அதற்கு முன்பு, திருமதி கேப்ரான் (Mrs. Capron) மற்றும் உள்ளூர் உதவியாளர்கள், டாக்டர் செஸ்டரின் (Dr. Chester) வாராந்திர வருகையின் உதவியுடன், ஒரு சிறிய மருந்தகத்தை நடத்தி வந்தனர். டாக்டர் வான் ஆலன், அந்தச் சிறிய மருந்தகத்துடன், பனை ஓலையால் வேயப்பட்ட ஒரு உள்நோயாளிகள் பிரிவையும் சேர்த்தார்.

 

"பலர் தங்கள் பாவச் சுமையால் வருந்துகிறார்கள் என்பதை நான் காண்கிறேன்; அவர்கள் ஏன் இரட்சிப்பின் வழிகளை இன்னும் ஆவலுடன் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது," என்று அவர் குறிப்பிட்டார். நோயுற்ற உடலுக்கு சிகிச்சை அளிப்பதன் மூலம், ஆன்மாவைக் குணப்படுத்த முடியும் என்று அவர் நம்பினார்.

 

ஒரு புதிய மருத்துவமனைக்கான கனவு: பழைய மருந்தகம், சுகாதாரமற்றதாகவும், மிகவும் சிறியதாகவும் இருந்தது. எனவே, ஆண்களுக்காக ஒரு புதிய, விசாலமான மருத்துவமனையைக் கட்ட வேண்டும் என்று டாக்டர் வான் ஆலன் கனவு கண்டார். இந்திய நண்பர்களின் உதவியை நாடினார். உடனடியாக, பதின்மூன்றாயிரம் ரூபாய் நன்கொடையாகக் கிடைத்தது. இதில், இராமநாதபுரம் ராஜா, ஆறாயிரம் ரூபாய் வழங்கினார். அவர், சென்னையில் (Madras) டாக்டர் மில்லரின் (Dr. Miller) கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் படித்தவர்; கிறிஸ்தவத்தின் மீது மிகுந்த மரியாதை கொண்டிருந்தார்.

 

கட்டுமானமும் திறப்பு விழாவும்: 1894-ல், மருத்துவமனை கட்டுவதற்கான பணிகள் தொடங்கின. பழைய மருந்தகத்திற்கு எதிரே, கோட்டையின் அகழி இருந்த இடத்தில், அஸ்திவாரம் தோண்டப்பட்டது. கட்டிடப் பணிகள் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, அப்போதைய இளவரசரின் பெயரில் மருத்துவமனையை அமைக்கும்படி ராஜா கேட்டுக்கொண்டார். அதன்படி, அதற்கு "ஆல்பர்ட் விக்டர் மருத்துவமனை" (Albert Victor Hospital) என்று பெயரிடப்பட்டது.

 

நிதிப் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டபோது, டாக்டர் வான் ஆலன், செட்டியார் சமூகத்தினரிடம் உதவி கோரினார். அவர்களின் உதவியுடன், கட்டிடப் பணிகள் நிறைவடைந்தன. அக்டோபர் 29, 1897 அன்று, சென்னை மாகாண ஆளுநரால் இந்த மருத்துவமனை கோலாகலமாகத் திறந்து வைக்கப்பட்டது.

 

இந்த மருத்துவமனையில், நோயாளிகளின் சாதி மற்றும் தனிமையுணர்வைக் கருத்தில் கொண்டு, பத்தொன்பது தனி அறைகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. இது, டாக்டர் வான் ஆலனின் ஆழ்ந்த மனிதாபிமானப் பார்வைக்கு ஒரு சான்றாகும்.

 

2. பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனை: ஒரு பெண் மருத்துவரின் கனவு

 

ஒரு புதிய தேவை: மதுரை மிஷனில், பெண்களுக்கென தனி மருத்துவ வசதிகள் இல்லாதது ஒரு பெரிய குறையாக இருந்தது. சமூகக் கட்டுப்பாடுகள் காரணமாக, பெண்கள், ஆண் மருத்துவர்களிடம் சிகிச்சை பெறத் தயங்கினர். இந்தத் தேவையையுணர்ந்து, பெண்கள் வாரியம் (Woman's Board), டாக்டர் பாலின் ரூட் (Dr. Pauline Root) என்பவரை மதுரைக்கு அனுப்பியது.

 

கட்டிடத்தின் உருவாக்கம்: பெண்கள் மருத்துவமனை கட்டுவதற்காக, பெண்கள் வாரியம் ஐயாயிரம் டாலர்கள் வழங்கியது. உள்ளூர் இந்திய நண்பர்களும், இராமநாதபுரம் ராஜா உட்பட, தாராளமாக நன்கொடைகளை வழங்கினர். நகராட்சி மன்றமும் ஒரு மானியம் வழங்கியதால், இரண்டாவது மாடியும் கட்டப்பட்டது.

 

இந்த மருத்துவமனை, டாக்டர் பாமர் (Dr. Palmer) அவர்களால் கட்டப்பட்ட பழைய பள்ளிக்கூடம் இருந்த இடத்தில், 1890-ல் கட்டப்பட்டது. இது, பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளின் மருத்துவத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் ஒரு முக்கிய மையமாக உருவானது.

 

3. தொழுநோய் மருத்துவமனை (தயாபுரம்): ஒதுக்கப்பட்டவர்களுக்கான ஒரு புகலிடம்

 

ஒரு கருணையின் செயல்: தொழுநோய், அந்தக் காலத்தில் ஒரு தீர்க்க முடியாத, சமூகத்தால் வெறுக்கப்பட்ட நோயாகக் கருதப்பட்டது. தொழுநோயாளிகள், தங்கள் குடும்பத்தினராலும், சமூகத்தினராலும் ஒதுக்கப்பட்டு, பரிதாபமான நிலையில் வாழ்ந்தனர். இந்தச் சூழலில், மானாமதுரையில் (Manamadura) தொழுநோயாளிகளுக்காக ஒரு தனி மருத்துவமனையைத் தொடங்கும் பணி, மிஷனின் மனிதாபிமானத்தின் உச்சமாகக் கருதப்படுகிறது.

 

தயாபுரம் (Dayapuram): இந்த மருத்துவமனை, மானாமதுரையில் உள்ள தயாபுரத்தில் ("Place of Mercy" or "Dayapuram") நிறுவப்பட்டது. ரெவரெண்ட் ஸ்டான்லி வான் (Rev. Stanley Vaughan) இதன் மேலாளராகப் பணியாற்றினார். நோயாளிகள், மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கக் கோரி, அவரது பங்களாவின் வாசலில் வந்து கிடக்கும் அளவிற்கு, மருத்துவமனைக்கான தேவை அதிகமாக இருந்தது.

 

வளர்ச்சியும் ஆதரவும்: 1928-ல், கனடாவைச் சேர்ந்த நண்பர்களின் உதவியுடன், பெண்களுக்கான ஒரு புதிய வார்டு கட்டப்பட்டது. ஆதி-திராவிட நோயாளிகளுக்காக, அரசாங்க மானியத்துடன் ஒரு தனி கிணறு தோண்டப்பட்டது. இது, மருத்துவமனையில் நிலவிய சாதிப் பாகுபாட்டைக் களைய உதவியது.

 

திரு. வோல்ஸ்டெட் (Mr. Wolsted), மருத்துவமனை வளாகத்தில் விவசாயப் பணிகளை அறிமுகப்படுத்தி, நோயாளிகள் வேலை செய்து சம்பாதிப்பதற்கான வாய்ப்பை உருவாக்கினார். அவர்களின் உழைப்பால், மருத்துவமனைக்குத் தேவையான காய்கறிகள், தானியங்கள் மற்றும் பழங்கள் உற்பத்தி செய்யப்பட்டன.

 

இந்த மருத்துவமனை, அமெரிக்காவில் உள்ள "Mission to Lepers" என்ற அமைப்பின் ஆதரவுடன் செயல்பட்டது.

 

முடிவுரை

 

ஆல்பர்ட் விக்டர் மருத்துவமனை, பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனை, மற்றும் தொழுநோய் மருத்துவமனை ஆகிய மூன்று நிறுவனங்களும், மதுரை மிஷனின் குணமாக்கும் பணியின் அழியாத சின்னங்களாகத் திகழ்கின்றன. அவை, வெறும் கட்டிடங்கள் அல்ல; டாக்டர் வான் ஆலன், டாக்டர் ரூட், ரெவரெண்ட் வான் போன்ற எண்ணற்ற மிஷனரிகளின் கருணை, தியாகம் மற்றும் சேவையின் வெளிப்பாடுகள். சாதி, மத, பாலின வேறுபாடுகளைக் கடந்து, அனைவருக்கும் மருத்துவ சேவையை வழங்கிய இந்த மருத்துவமனைகள், மதுரையின் மருத்துவ வரலாற்றில் ஒரு புதிய சகாப்தத்தைத் தொடங்கி வைத்தன.

 

________________________________________

படங்கள் மற்றும் ஆதாரத் தகவல்:

திரு. மன்னா செல்வகுமார்

கிறிஸ்தவ மரபு ஆய்வாளர்

+91 91767 80001

________________________________________