அமெரிக்கன் மதுரை மிஷனின் வரலாறு, தென்னிந்தியாவின் ஆன்மீக மற்றும் சமூக வாழ்வில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தின் தொடக்கமாகும். அதன் வேர்கள் இந்திய மண்ணில் நேரடியாக நடப்படவில்லை; மாறாக, இந்தியப் பெருங்கடலுக்கு அப்பால், இலங்கையின் யாழ்ப்பாணத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தன. தென்னிந்தியாவில் ஒரு புதிய நற்செய்தி களத்தை உருவாக்கும் நீண்டகால கனவின் நீட்சியாகவே மதுரை மிஷன் உருவானது. இந்தக் கட்டுரை, அந்த வரலாற்றுப் பயணத்தின் தொடக்கத்தை, யாழ்ப்பாணத்தில் ஏற்பட்ட உந்துதலையும், இந்தியாவிற்குள் நுழைய கிடைத்த வாய்ப்பையும், முன்னோடிகளின் தியாகங்களையும் விரிவாக பதிவு செய்கின்றது.

 

1. யாழ்ப்பாணம்: ஒரு தொடக்கப் புள்ளி மற்றும் மூலோபாயத் தளம்

 

1813-ல் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் சாசனம் புதுப்பிக்கப்பட்ட பிறகு, அமெரிக்க மிஷனரிகள் இந்தியாவிற்குள் நுழைய முயன்றனர். ஆனால், கல்கத்தாவில் அவர்கள் கடுமையான எதிர்ப்பை சந்தித்ததால், உடனடியாக அங்கிருந்து வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

 

இந்தச் சூழலில், ரெவரெண்ட் நியூவெல் (Rev. Newell) என்ற மிஷனரி, பம்பாய்க்குச் செல்லும் வழியில் தெய்வச்செயலாக இலங்கையில் கரையேறினார். தென்னிந்தியாவிற்குள் நுழைவதற்கான ஒரு மூலோபாயத் தளமாக யாழ்ப்பாணம் விளங்குவதை அவர் உணர்ந்தார். பாக்கு நீரிணையால் மட்டுமே பிரிக்கப்பட்டிருந்த யாழ்ப்பாணம், புவியியல் ரீதியாகவும், மொழி ரீதியாகவும் (தமிழ்) தென்னிந்தியாவுடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தது. எனவே, இது ஒரு சரியான தொடக்கப் புள்ளியாகக் கருதப்பட்டது.

 

இதைத் தொடர்ந்து, 1815-ல் மேலும் பல மிஷனரிகள் யாழ்ப்பாணத்தில் குடியேறினர். அவர்கள் அங்கே பள்ளிகளைத் திறந்து, டச்சுக்காரர்களால் கைவிடப்பட்ட தேவாலயங்களைப் புதுப்பித்து, மக்கள் மத்தியில் கல்வி மற்றும் நற்செய்திப் பணிகளைத் தொடங்கினர். இருப்பினும், அவர்களின் உண்மையான இலக்கு பரந்த இந்தியத் துணைக் கண்டமாகவே இருந்தது. யாழ்ப்பாணம், அந்தப் பெரிய இலக்கை அடைவதற்கான ஒரு பயிற்சி களம் மற்றும் காத்திருப்பு இடமாகவே செயல்பட்டது.

 

2. இந்தியாவிற்குள் நுழைய ஒரு எதிர்பாராத வாய்ப்பு

 

பல ஆண்டுகளாக, தென்னிந்தியாவுக்குள் நுழைய மிஷனரிகளுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டு வந்தது. இந்நிலையில், ஒரு துரதிர்ஷ்டவசமான நிகழ்வு, ஒரு புதிய கதவைத் திறந்தது. யாழ்ப்பாணத்தில் பணியாற்றி வந்த ரெவரெண்ட் ஹென்றி வுட்வார்ட் (Rev. Henry Woodward) மற்றும் அவரது மனைவியின் உடல்நிலை கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டது.

 

பிப்ரவரி 1834-ல், அவர்களின் உடல்நிலையை மேம்படுத்த, தென்னிந்தியாவின் நீலகிரி மலைக்குச் செல்லும்படி மருத்துவர்கள் அறிவுறுத்தினர். அந்தக் காலத்தில், நீலகிரி அதன் குளிர்ச்சியான காலநிலையால் உடல்நலம் தேறுவதற்கான ஒரு சிறந்த இடமாக அறியப்பட்டது. அங்கு சென்ற வுட்வார்ட் தம்பதியினர், அப்போது இந்தியாவின் கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்த வில்லியம் பென்டிங்க் பிரபுவையும், சென்னையின் ஆளுநராக இருந்த சர் ஃபிரடெரிக் ஆடம் அவர்களையும் சந்தித்தனர்.

 

ஒருநாள், ஆளுநர் ஆடம் அவர்களுடன் இரவு உணவருந்திக்கொண்டிருந்தபோது, சென்னையின் மிஷனரி செயல்பாடுகளில் தனக்கு திருப்தி இல்லை என்று அவர் குறிப்பிட்டார். "ஒரு சிறந்த மிஷனரிப் பணி எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் கருதுகிறீர்கள்?" என்று வுட்வார்ட் கேட்டார். ஆளுநர், ஒரு மிஷனின் அமைப்பு மற்றும் செயல்பாடுகள் குறித்து தனது திட்டங்களை விளக்கினார்.

 

ஆளுநர் விளக்கி முடித்ததும், வுட்வார்ட் புன்னகையுடன், "மாண்புமிகு ஆளுநரே, நீங்கள் இப்போது விவரித்த அதே முறையில்தான் யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள அமெரிக்க மிஷன் செயல்படுகிறது என்பதை மகிழ்ச்சியுடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன். எங்களின் அச்சிடப்பட்ட அறிக்கைகளை உங்களுக்கு அளிக்கிறேன், நீங்களே பார்க்கலாம்," என்றார்.

 

ஆளுநர் அந்த அறிக்கைகளை மிகுந்த ஆர்வத்துடன் வாங்கிப் படித்தார். சில நாட்கள் கழித்து, அவர் வுட்வார்டிடம், "இந்த அறிக்கைகளில் உள்ள பணித் திட்டங்கள் எனக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியளிக்கின்றன. இதே போன்ற பணிகளை உங்கள் மாவட்டத்தில் செய்ய உங்களுக்கு ஏதேனும் ஆட்சேபனை உண்டா?" என்று கேட்டார். இதற்கு பதிலளித்த வுட்வார்ட், "இல்லை, ஆனால் இதற்கு 'ஆளுநர் மற்றும் அவரது கவுன்சிலின்' (Governor in Council) முறையான அனுமதி தேவை," என்றார்.

 

உடனடியாக, வுட்வார்ட் சென்னைக்கு ஒரு அதிகாரப்பூர்வ விண்ணப்பக் கடிதத்தை அனுப்பினார். அது நீலகிரிக்கு அனுப்பப்பட்டு, ஆளுநரின் ஒப்புதலுடன் மீண்டும் வுட்வார்டிடம் வந்து சேர்ந்தது. பல ஆண்டுகளாக மூடப்பட்டிருந்த கதவு, ஒரு மிஷனரியின் உடல்நலக் குறைவால் திறக்கப்பட்டது.

 

3. மதுரை நோக்கிய வரலாற்றுப் பயணம் (1834)

 

அனுமதி கிடைத்ததும், யாழ்ப்பாணம் மிஷன் உடனடியாக ஒரு குழுவை மதுரைக்கு அனுப்பத் தயாரானது. ஜூலை 21, 1834 அன்று, ரெவரெண்ட் லேவி ஸ்பால்டிங், ரெவரெண்ட் வில்லியம் டாட் மற்றும் அவரது மனைவி, மற்றும் ரெவரெண்ட் ஹென்றி ஹோசிங்டன் ஆகியோர் மதுரை நோக்கிய தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினர். அவர்களுடன், யாழ்ப்பாணம் மிஷன் பள்ளிகளில் படித்த பிரான்சிஸ் ஆஸ்பரி, எட்வர்ட் வாரன் (இருவர்) ஆகிய மூன்று இலங்கைத் தமிழ் உதவியாளர்களும் சென்றனர்.

 

அவர்களின் பயணம் ஒரு "தோணி" (Dhoney) எனப்படும் சிறிய பாய்மரப் படகில் அமைந்தது. இந்தப் படகு கரடுமுரடாக, வசதியற்றதாக இருந்தது. சூரிய வெப்பத்திலிருந்தும், மழையிலிருந்தும் தப்பிக்க, தென்னை ஓலைகளால் வேயப்பட்ட ஒரு சிறிய கூரை மட்டுமே இருந்தது. டாட் தம்பதியினர் பயணித்த பல்லக்குகள் (Palanquins) படகின் தரையில் கட்டப்பட்டு, அறைகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன.

 

சுமார் 30 மைல் தொலைவில் உள்ள தோண்டிக்குச் செல்ல ஓரிரு நாட்களே ஆகும் என்று எதிர்பார்த்தனர். ஆனால், சாதகமற்ற காற்றினால், அவர்களின் பயணம் எட்டு நாட்கள் நீடித்தது. உணவுப் பற்றாக்குறை, இட நெருக்கடி மற்றும் கடல் பயணத்தின் நிச்சயமற்ற தன்மை ஆகியவற்றால் அவர்கள் மிகுந்த சிரமப்பட்டனர். ரெவரெண்ட் டாட், "அமெரிக்காவிலிருந்து நான் மேற்கொண்ட முழுப் பயணத்தை விடவும் இது மிகவும் அபாயகரமானதாகத் தெரிகிறது!" என்று குறிப்பிட்டார்.

 

தோண்டியில் கரை சேர்ந்த பிறகு, அவர்கள் 70 மைல் தொலைவில் உள்ள மதுரைக்கு கால்நடையாகவும், பல்லக்கிலும் பயணம் செய்தனர். வெப்பத்தைத் தவிர்க்க, இரவில் பயணம் செய்து, பகல் நேரங்களில் மாட்டு வண்டிகளின் நிழலில் ஓய்வெடுத்தனர்.

 

4. மதுரையில் முதல் தடம் பதித்தல்

 

ஜூலை 31, 1834 அன்று, அந்தக் குழுவினர் மதுரையை வந்தடைந்தனர். கோட்டைச் சுவர்களுடனும், உயர்ந்த கோயில் கோபுரங்களுடனும் காட்சியளித்த அந்தப் பழமையான நகரைக் கண்டபோது, தாங்கள் எதிர்கொள்ளப் போகும் சவால்களின் சிறப்பு தன்மையை அவர்கள் உணர்ந்தனர்.

 

அவர்கள் மதுரைக்கு வந்தடைந்தபோது, ஒரு சோகமான செய்தி காத்திருந்தது. இந்தியாவிற்குள் மிஷன் நுழையக் காரணமாக இருந்த ரெவரெண்ட் வுட்வார்ட், கோயம்புத்தூரில் உடல்நலக் குறைவால் இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தியைக் கேட்டு அவர்கள் துயருற்றனர்.

 

மிஷனரிகள் உடனடியாக தங்கள் பணிகளைத் தொடங்கினர். அவர்கள் மக்கள் மத்தியில் துண்டுப் பிரசுரங்களை விநியோகித்தனர், பள்ளிகளைத் திறந்தனர், மற்றும் நற்செய்தியை அறிவித்தனர். ஆரம்பத்தில், மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு அருகில் அவர்களின் செயல்பாடுகளுக்குக் கடுமையான எதிர்ப்பு கிளம்பியது.

 

இருப்பினும், அனைத்துத் தடைகளையும் மீறி, ரெவரெண்ட் ஸ்பால்டிங் செப்டம்பர் மாதம் யாழ்ப்பாணத்திற்குத் திரும்பினார். ரெவரெண்ட் டாட் மற்றும் ஹோசிங்டன் ஆகியோர், புதிய சவால்களையும், நம்பிக்கைகளையும் சுமந்துகொண்டு மதுரையில் தங்கள் பணியைத் தொடர்ந்தனர். இதுவே, அமெரிக்கன் மதுரை மிஷனின் முறையான தொடக்கமாக அமைந்தது.

 

முடிவுரை

 

யாழ்ப்பாணத்தில் தொடங்கிய ஒரு சிறிய கனவு, ஒரு மிஷனரியின் உடல்நலக் குறைவால் கிடைத்த எதிர்பாராத வாய்ப்பின் மூலம், மதுரையில் ஒரு மாபெரும் இயக்கமாக உருவெடுத்தது. தடைகள், தியாகங்கள் மற்றும் உறுதியான நம்பிக்கையுடன் தொடங்கிய இந்தப் பயணம், அடுத்த நூறு ஆண்டுகளில் மதுரைப் பகுதியின் கல்வி, மருத்துவம் மற்றும் சமூக வாழ்வில் அழியாத தடங்களைப் பதித்தது. யாழ்ப்பாணம் ஒரு தொடக்கப் புள்ளியாக இருந்து, மதுரை ஒரு புதிய சகாப்தத்தின் மையமாக மாறியது.

________________________________________

படங்கள் மற்றும் ஆதாரத் தகவல்:

திரு. மன்னா செல்வகுமார்

கிறிஸ்தவ மரபு ஆய்வாளர்

________________________________________