தரங்கம்பாடி மிஷனின் வரலாறு என்பது ஐரோப்பிய மிஷனரிகளின் தியாகத்தையும், அர்ப்பணிப்பையும் மட்டும் பேசும் ஒருபக்க சரித்திரம் அல்ல. அது, உள்ளூர் மக்களின் ஆன்மீகத் தேடலுக்கும், அவர்கள் சுவிசேஷத்தை ஏற்றுக்கொண்ட பிறகு சந்தித்த சொல்லொணாத் துன்பங்களுக்கும், அவர்களிடையே இருந்து உருவான தலைவர்களின் அசைக்க முடியாத விசுவாசத்திற்கும் சான்றாக விளங்கும் ஒரு மகத்தான காவியமாகும். டேனிஷ்-ஹாலே மிஷனின் தலையாய நோக்கங்களில் ஒன்று, உள்ளூர் தலைவர்களை உருவாக்கி, அவர்கள் மூலமாகவே சுவிசேஷத்தை மக்களிடம் கொண்டு சேர்ப்பதாகும். இந்த உயரிய நோக்கத்தின் மிகச் சிறந்த உதாரணமாகவும், அதன் முதல் பெரும் வெற்றியாகவும் திகழ்ந்தவர் உபதேசியார் இராஜநாயக்கன்.

 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் பிறந்து வளர்ந்து, சத்தியத்தைத் தேடும் தாகத்தால் லூத்தரன் திருச்சபையை வந்தடைந்த இராஜநாயக்கனின் வாழ்க்கை, விசுவாசத்தின் ஒரு பெரும் பயணமாகும். குறிப்பாக, கத்தோலிக்க மதம் ஆழமாக வேரூன்றியிருந்த தஞ்சாவூர் பகுதியில், அவர் ஒரு லூத்தரன் உபதேசியாராகப் பணியாற்றியது, நெருப்பின் மீது நடப்பதற்கு ஒப்பானதாக இருந்தது. கத்தோலிக்கர்களின் கடுமையான எதிர்ப்புகள், சமூகப் புறக்கணிப்பு, உடல் ரீதியான தாக்குதல்கள் மற்றும் இறுதியில் தனது தந்தையின் உயிரையே பலி கொடுத்த ஒரு கொள்கைப் போராட்டத்தின் மத்தியில், அவர் தளராமல் நின்று, தஞ்சாவூரில் தரங்கம்பாடி மிஷனின் பணிகளுக்கு அசைக்க முடியாத அடித்தளத்தை அமைத்தார். இந்த ஆய்வுக் கட்டுரை இராஜநாயக்கனின் ஆன்மீகப் பயணம், அவரது மகத்தான பணி, அவர் சந்தித்த துன்பங்கள் மற்றும் அவரது அழியாத மரபு ஆகியவற்றை விரிவாக ஆராய்கிறது.

 

 

1. தேடலின் பாதை: கத்தோலிக்கத்திலிருந்து லூத்தரன் திருச்சபைக்கு

 

இராஜநாயக்கனின் ஆன்மீகப் பயணம், கேள்விகளிலிருந்தும், ஆழ்ந்த தேடலிலிருந்தும் தொடங்கியது. ஃபெங்கரின் நூலில், 1732ஆம் ஆண்டில் இராஜநாயக்கன் எழுதிய ஒரு கடிதத்தின் மூலம், அவருடைய ஆரம்பகால வாழ்க்கை மற்றும் மனமாற்றம் குறித்த தெளிவான சித்திரம் நமக்குக் கிடைக்கிறது.

 

அவர் ஒரு பாரம்பரிய ரோமன் கத்தோலிக்கக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். அவருடைய தாத்தா, 30 வயது வரை இந்துவாக இருந்து, பின்னர் கத்தோலிக்கத் திருச்சபையில் சேர்ந்தவர். அவருடைய தந்தையும் ஞானஸ்நானம் பெற்றவர். இராஜநாயக்கனும் பிறந்த உடனேயே ஞானஸ்நானம் பெற்றார். அவருடைய குடும்பம், புனித சவேரியார் மீது மிகுந்த பக்தி கொண்டிருந்தது. அவருக்காக ஒரு சிறிய தேவாலயத்தைக் கட்டி, காலை, மாலை ஆராதனைகளையும் அவர்கள் நடத்தி வந்தனர்.¹

 

தனது 22வது வயதில், இராஜநாயக்கனும் அவருடைய தம்பி சின்னப்பனும் வாசிக்கக் கற்றுக்கொண்ட பிறகு, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் நூல்களைப் படிப்பதில் மிகுந்த ஆர்வம் காட்டினர். அவருக்குக் கொடுக்கப்பட்ட ஓலைச்சுவடிகளில், புனிதர்களின் வரலாறுகளும், கன்னி மரியாவின் அற்புதங்களும், கிறிஸ்துவின் வாழ்வில் சில பகுதிகளும் இருந்தன. கிறிஸ்துவின் பாடுகளைப் பற்றி வாசித்தபோது, அவருடைய இதயத்தில் ஒரு பெரிய தாக்கம் ஏற்பட்டது. பாவம் என்றால் என்ன என்பதைப் பற்றி அவர் ஆழமாகச் சிந்திக்கத் தொடங்கினார். கடவுளின் நியாயத்தீர்ப்பைக் குறித்து அவருக்குள் ஒரு பயம் உண்டானது.²

 

இந்த ஆன்மீகக் குழப்பம், அவரை மேலும் தேடத் தூண்டியது. கிறிஸ்துவுக்கு முந்தைய காலத்தைப் பற்றியும், மோசேயின் காலத்தைப் பற்றியும் அறிந்துகொள்ள அவர் மிகுந்த ஆவல் கொண்டார். அவர் கத்தோலிக்க உபதேசியார்களை அணுகி, அதுகுறித்த நூல்களைக் கேட்டார். அவர்களிடம் முகஸ்துதி செய்தும், பரிசுகள் கொடுத்தும் பார்த்தார். ஆனால், அவர்களோ, அத்தகைய நூல்கள் தங்களிடம் இல்லை என்றும், அதுபோன்ற நூல்களைப் பற்றித் தங்களுக்குத் தெரியாது என்றும் கூறிவிட்டனர். "மோசேயின் புத்தகங்கள் தமிழில் இல்லை, பிறகு ஏன் அதைக் கேட்கிறாய்?" என்று அவர்கள் பதிலளித்தனர். ஆனால், அந்த நூல்களைப் பெற்றே ஆக வேண்டும் என்ற ஆவல், இராஜநாயக்கனின் மனதில் பெரும் வேட்கையாக வளர்ந்தது.³

 

இந்தச் சூழலில்தான், 1725ஆம் ஆண்டில், சிற்றானந்தன் என்ற ஒரு கத்தோலிக்கத் துறவி, மாதேவிப்பட்டணம் என்ற இடத்திற்கு வந்தார். அவரிடம், சீகன்பால்க் மொழிபெயர்த்த புதிய ஏற்பாட்டின் முதல் பகுதியான நான்கு நற்செய்திகளும், அப்போஸ்தலர் நடபடிகளும் அடங்கிய ஒரு நூல் இருந்தது. அந்த நூலை அவர் படிக்கத் தெரியாதவராக இருந்தாலும், மற்றவர்கள் மூலமாகக் கேள்விப்பட்டிருந்தார். அந்த நூலின் முதல் பக்கத்தில், டேனிஷ் மன்னரின் பெயரும், தரங்கம்பாடி நகரின் பெயரும் அச்சிடப்பட்டிருந்ததை அவர் கிழித்து எறிந்திருந்தார். அந்த நூலை இராஜநாயக்கன் பார்த்ததும், அதற்கு மிகுந்த மரியாதை காட்டி, "இது என்ன நூல்?" என்று கேட்டார். அது தனக்கு மயிலாப்பூரில் கிடைத்ததாக அந்தத் துறவி கூறினார். இராஜநாயக்கன், சில நாட்களுக்கு அந்த நூலைத் தன்னிடம் படிப்பதற்காகத் தருமாறு கெஞ்சிக் கேட்டுப் பெற்றுக்கொண்டார்.⁴

 

அந்த நூல் கிடைத்ததும், அவருடைய நீண்ட நாள் தேடல் நிறைவடைந்தது போன்ற உணர்வு அவருக்கு ஏற்பட்டது. அவர் இரவும் பகலும், ஒரு விளக்கின் வெளிச்சத்தில் அந்த நூலை வாசித்தார். அதை வாசித்து முடித்தபோது, "கர்த்தர் எனக்குப் புரிந்துகொள்ளும் பெரும் வெளிச்சத்தைக் கொடுத்தார்" என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். அந்த நூலை மீண்டும் படிக்க அவர் விரும்பினார். ஆனால், "சிற்றானந்தன் திரும்பி வந்து தனது நூலைக் கேட்டால் என்ன செய்வது?" என்ற எண்ணம் அவரை வாட்டியது. எனவே, அந்த நூலை முழுமையாக ஓலைச்சுவடியில் படியெடுக்க முடிவு செய்து, எழுதத் தொடங்கினார். புனித மத்தேயு, மாற்கு மற்றும் லூக்காவின் நற்செய்திகளில் ஒரு பகுதியை அவர் படியெடுத்தார். ஆனால், எழுதுவதில் பழக்கமில்லாததால், அவருடைய கை மிகவும் சோர்ந்து போனது. சிற்றானந்தன் தஞ்சாவூருக்குத் திரும்பாததால், அவர் படியெடுப்பதை நிறுத்திக்கொண்டார். அது தரங்கம்பாடி அச்சகத்தில் அச்சிடப்பட்ட நற்செய்தி நூல் என்பதை அறியாத அவர், அதை ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்கப் பாதிரியாரின் நூல் என்றே கருதியிருந்தார். அந்த நூலில் இருந்த வாசகங்கள், "என் விசுவாசத்தின் மீது எண்ணெய் ஊற்றுவது போல இருந்தது, அதை பிரகாசமாக எரியச் செய்தது" என்று அவர் பதிவு செய்கிறார்.⁵

 

இந்த ஆன்மீக அனுபவத்திற்குப் பிறகு, அவர் தரங்கம்பாடியில் உள்ள "ஜெர்மானியப் பாதிரியார்களைப்" பற்றி அறிந்துகொள்ளும் முயற்சியில் இறங்கினார். அவர் சந்தித்த ஒரு கத்தோலிக்கர், ஜெர்மானியப் பாதிரியார்கள் "நமது புனித அன்னைக்கு ஜெபம் செய்யாதவர்கள்" என்று கூறினார். கிறிஸ்தவத்தில் இரண்டு பிரிவுகள் இருக்க முடியுமா என்று அவர் வியப்படைந்தார். உண்மையான இரட்சிப்பின் வரம் யாரிடம் இருக்கும் என்று அறிய, அந்த ஜெர்மானியப் பாதிரியார்களுடன் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும் என்று அவர் முடிவு செய்தார்.

 

பல தடைகளுக்குப் பிறகு, ஒரு வஞ்சகமான தூதர் மூலமாக, இறுதியாக அவர் தரங்கம்பாடியில் உள்ள புத்தகக் கட்டும் தொழிலாளரான ஜொஹானுடன் தொடர்பு கொண்டார். ஜொஹான், அவருக்கு ஸ்பென்னரின் விளக்கவுரையுடன் கூடிய பெரிய ஞான உபதேச நூலை (Large Catechism) அனுப்பி வைத்தார். ஆறு மாத காலத் தொடர்புக்குப் பிறகு, கடிதங்கள் மூலமாகவும், நேரடிச் சந்திப்புகள் மூலமாகவும், அவர் லூத்தரன் திருச்சபையின் கொள்கைகளைப் பற்றித் தெரிந்துகொண்டார். விவிலியத்தை ஆழமாகப் படித்த பிறகு, "பரலோகத்தில் நட்சத்திரங்களைப் போலப் பிரகாசிக்கும் சுவிசேஷ வாசகங்கள் என்னை எழுப்பி, பலப்படுத்தின. அதனால், நான் ரோமன் திருச்சபையை விட்டு வெளியேறும்படித் தூண்டப்பட்டேன்" என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். 1728ஆம் ஆண்டில், அவர் தனது சகோதரர்களுடன் தரங்கம்பாடிக்குச் சென்று, லூத்தரன் திருச்சபையில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டார்.⁶

 

 

2. சேவைக்கான அழைப்பு: தஞ்சாவூரும் தொடக்க காலப் பணிகளும்

 

இராஜநாயக்கன், லூத்தரன் திருச்சபையில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டதுடன் நின்றுவிடவில்லை. அவர் பெற்ற சத்தியத்தை உடனடியாக மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் பேரார்வம் கொண்டார். அவர் முறையாகத் திருச்சபையில் சேருவதற்கு முன்பே, 1727ஆம் ஆண்டில், தனது படையைச் சேர்ந்த மூன்று வீரர்களுடன் தரங்கம்பாடிக்கு வந்தார். அந்த வீரர்கள், சிலை வழிபாட்டை விட்டுவிட்டு, ஞானஸ்நானம் பெற விரும்பினர். மிஷனரிகள், அவர்களுக்கு முதலில் ஞான உபதேசம் கற்பிக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறினர். இராஜநாயக்கன், அவர்களைத் தனது சொந்தப் பொறுப்பில் தரங்கம்பாடியில் விட்டுச் சென்றார். பத்து நாட்களில் அவர்கள் ஞான உபதேசத்தின் அடிப்படைகளைக் கற்றுக்கொண்டனர். பின்னர், இராஜநாயக்கன் திரும்பி வந்து, அப்போஸ்தலர் நடபடிகளில் வரும் நூற்றுக்கதிபதியான கொர்நேலியுவின் கதையை அவர்களுக்கு விளக்கி, அவர்களை விசுவாசத்தில் உற்சாகப்படுத்தினார். அவர்கள் மூவரும் ஞானஸ்நானம் பெற்று, தங்கள் படைப் பணிக்குத் திரும்பினர்.⁷

 

இந்த நிகழ்வு, இராஜநாயக்கனின் தலைமைப் பண்பையும், சுவிசேஷ வைராக்கியத்தையும் மிஷனரிகளுக்கு உணர்த்தியது. தஞ்சாவூர் பகுதியில் பணியாற்ற ஒரு திறமையான உள்ளூர் தலைவர் தேவை என்பதை அவர்கள் உணர்ந்திருந்தனர். இராஜநாயக்கன், அந்தப் பணிக்கு மிகவும் பொருத்தமானவராக இருந்தார். எனவே, அவர் தனது இராணுவப் பதவியைத் துறந்து, தரங்கம்பாடி மிஷனில், தஞ்சாவூர் பகுதிக்கான உபதேசியாராக நியமிக்கப்பட்டார். அவருடைய தம்பி சின்னப்பன், அவருக்கு உதவியாளராக நியமிக்கப்பட்டார்.

 

புதிய பணியை ஏற்கும் முன்பு, அவர் நற்கருணை ஆராதனையில் கலந்துகொண்டார். அதன் பிறகு, அவர் மிஷனரிகளிடம் இருந்து விடைபெற்றபோது, தனக்கு வரவிருக்கும் எதிர்ப்புகளை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தார். "எனக்கு எதிராக என்ன நடக்கும் என்று தெரியவில்லை, ஆனாலும் எனக்காக ஜெபியுங்கள்" என்று அவர் கேட்டுக்கொண்டார். "ஒரு பலம் வாய்ந்த மனிதனைப் பாதுகாவலராகக் கொண்ட ஒருவன் மீது கல் எறிவது எவ்வளவு முட்டாள்தனமானது என்பதை நான் அவர்களுக்கு எடுத்துரைப்பேன். அந்தப் பலம் வாய்ந்த மனிதரே என்னைச் சந்திக்க வரக்கூடும். இவ்வாறு, நான் இயேசுவிடம் அடைக்கலம் புகுந்துள்ளேன்" என்று கூறி, தனது கடினமான பயணத்தைத் தொடங்கினார்.⁸

 

 

3. விசுவாசத்தின் சோதனைக்களம்: துன்புறுத்தல்களும் தளரா உறுதியும்

 

இராஜநாயக்கன் எதிர்பார்த்ததைப் போலவே, தஞ்சாவூரில் அவருக்குக் காத்திருந்தது மலர் படுக்கையல்ல, முள் கிரீடம்தான். ரோமன் கத்தோலிக்கர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு லூத்தரன் உபதேசியாராகப் பணியாற்றுவது, பெரும் எதிர்ப்புகளைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது.

அவர் தஞ்சாவூருக்குத் திரும்பிய உடனேயே, கத்தோலிக்கத் திருச்சபையின் எதிர்ப்பு வெளிப்படையாகத் தொடங்கியது. தஞ்சாவூர் கத்தோலிக்க உபதேசியார், ஏலக்குறிச்சியில் இருந்த ஐரோப்பியப் பாதிரியாரான பெஸ்கிக்கு (Father Beschi) ஒரு கடிதம் எழுதினார். அதில், இராஜநாயக்கனும், அவருடைய சகோதரர் மற்றும் நண்பர்கள் இருவரும் "விதிவசப்பட்ட பாதிரியாருடன்" சேர்ந்துவிட்டதாகத் தெரிவித்தார். இதைக் கேட்ட பாதிரியார் பெஸ்கி, தனது உபதேசியார்களை அழைத்து, 18 கிராமங்களின் தலைவர்களையும், முக்கிய நபர்களையும் தனது இடத்திற்கு அழைத்து வரும்படிக் கட்டளையிட்டார். அவர் அவர்களிடம், "இராஜநாயக்கன் விதிவசப்பட்டவர்களுடன் சேர்ந்துவிட்டான், இது சரியா?" என்று கேட்டார். அவர்கள், "நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்?" என்று கேட்டபோது, பாதிரியார், "அவன் என்னிடம் வந்தால், என் மனதில் உள்ளதை அவனுக்குத் தெரியப்படுத்துவேன், ஆனால் அவன் வரவில்லையே. நீங்கள் விரும்பியதைச் செய்துகொள்ளுங்கள்" என்று கூறினார்.⁹

 

இது, வன்முறைக்கான ஒரு மறைமுகத் தூண்டுதலாகவே இருந்தது. பாதிரியாரின் வார்த்தைகளால் உற்சாகப்படுத்தப்பட்ட மக்கள், இராஜநாயக்கனின் சொந்த ஊரான சின்னையன்பாளையத்திற்குச் சென்று, அவருடைய பெற்றோரைத் துன்புறுத்தி, அவருடைய வீட்டை இடித்துத் தள்ள முயன்றனர். ஆனால், மற்ற சாதியினரின் தலையீட்டால், அந்த முயற்சி தடுக்கப்பட்டது. அவர்கள், இராஜநாயக்கன் சாதிப் பிரஷ்டம் செய்யப்பட்டதாக அறிவித்து, அவருடைய உறவினர்கள் அவருடன் எந்தத் தொடர்பும் வைத்துக்கொள்ளக் கூடாது என்று தடை விதித்தனர்.¹⁰

 

இந்தச் சமூகப் புறக்கணிப்பு மிகவும் கடுமையானதாக இருந்தது. "நான் தஞ்சாவூருக்கு வந்ததிலிருந்து, பலர் என்னை இழிவாகப் பார்க்கிறார்கள், எதிரிகளைப் போல நடத்துகிறார்கள். அவர்கள் இந்துக்களை மிரட்டி, என்னுடன் பேசக்கூடாது என்று கூறுகிறார்கள். இது என் பெற்றோருக்கு மிகுந்த வேதனையை அளிக்கிறது" என்று அவர் மிஷனரிகளுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.¹¹

 

தந்தையின் படுகொலை:

 

இந்தக் கொள்கைப் போராட்டம், வெறும் சமூகப் புறக்கணிப்புடன் நிற்கவில்லை. அது இரத்தக்களறியில் முடிந்தது. 1731ஆம் ஆண்டில், இராஜநாயக்கனின் தந்தை மற்றும் உறவினர்கள் மீது, ஆயுதம் தாங்கிய ஒரு கத்தோலிக்கக் கும்பல், சொத்துத் தகராறு என்ற போர்வையில் தாக்குதல் நடத்தியது. அந்தக் கும்பல், இராஜநாயக்கனின் இளைய சகோதரரைத் தாக்க முயன்றபோது, அவருடைய தந்தை குறுக்கே சென்று, மகனைக் காப்பாற்ற முயன்றார். அந்தக் கொடூரமான தாக்குதலில், அவர் கடுமையாகக் காயமுற்று, "என் தந்தையே!" என்று கதறியவாறு, இரண்டு மணி நேரத்தில் உயிர் நீத்தார்.¹²

 

இந்த நிகழ்வு, அக்காலத்தில் நிலவிய மதவெறியின் உச்சக்கட்டமாகும். ஒரு கொள்கைக்காக, ஒரு குடும்பத்தின் தலைவர் படுகொலை செய்யப்பட்டார் என்பது, இராஜநாயக்கன் பணியாற்றிய சூழல் எவ்வளவு அபாயகரமானது என்பதை உணர்த்துகிறது. அவருடைய மகன்கள், தந்தையின் உடலை நகரவாசலுக்கு வெளியே வைத்து, அதிகாரிகளின் கவனத்தை ஈர்க்க முயன்றனர். ஆனால், அவர்களிடம் பணம் இல்லாததால், அவர்களுக்கு நீதி கிடைக்கவில்லை.

 

தொடர்ந்த தாக்குதல்கள்:

 

தந்தையின் மரணத்திற்குப் பிறகும், இராஜநாயக்கன் மீதான தாக்குதல்கள் ஓயவில்லை. 1732ஆம் ஆண்டில், அவருடைய எதிரிகள், அவரைக் கொலை செய்வதற்காக, இரவு நேரத்தில் அவருடைய வீட்டிற்கு ஆட்களை அனுப்பினர். ஆனால், அந்த முயற்சி தோல்வியடைந்தது. அடுத்த ஆண்டில், அவர் தரங்கம்பாடிக்குச் சென்றுகொண்டிருந்த வழியில், கத்தோலிக்கர்களால் தாக்கப்பட்டார். அவருடைய மனைவி குறுக்கே பாய்ந்து, அவரை ஒரு வாள் வெட்டிலிருந்து காப்பாற்றினார். ஒவ்வொரு ஆண்டும் இதுபோன்று ஏதாவது ஒரு துன்பம் அவருக்கு நேர்ந்துகொண்டே இருந்தது.¹³

 

இத்தனை துன்பங்களுக்கு மத்தியிலும், இராஜநாயக்கன் தனது விசுவாசத்தில் ஒருபோதும் தளர்வடையவில்லை. அவர் இந்தத் துன்பங்களை, ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கான பயிற்சிகளாகவே கருதினார். 1735ஆம் ஆண்டில் அவர் எழுதிய கடிதத்தில், அவருடைய அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை வெளிப்படுகிறது: "நான் எப்படி என்னை ஆறுதல்படுத்திக்கொள்கிறேன் என்று உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். கர்த்தர், இம்மைக்காகவும், மறுமைக்காகவும் என் மீது நன்மையாகவே இருக்கிறார். அவர் எனக்கு அனுப்பும் பாடுகள், எனக்கு மிகவும் மேலான மகிமையின் பாரத்தை உருவாக்கும். அந்த மகிமையை நான் ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கிறேன். இந்த எண்ணங்களை என் மக்களிடமிருந்து மறைக்க என்னால் முடியவில்லை. கடவுள் எனக்கு இந்த நிவாரணத்தை அருளியிருக்கிறார், அவருடைய சித்தமின்றி எனக்கு எதுவும் நேராது."¹⁴

 

 

4. உழைப்பின் பழங்கள்: இராஜநாயக்கனின் மரபு

 

இராஜநாயக்கனின் பொறுமையும், விடாமுயற்சியும் வீண் போகவில்லை. அவருடைய அன்பும், உறுதியும், அவருடைய கடுமையான எதிரிகள் சிலரின் இதயங்களையும் மாற்றின. அவர் பல ஆத்துமாக்களைக் கிறிஸ்துவிடம் வழிநடத்தினார். அவர் விவிலியத்தில் ஆழ்ந்த அறிவும், சிறந்த பிரசங்கத் திறமையும் கொண்டிருந்தார். 1736ஆம் ஆண்டில், தரங்கம்பாடியில் ஒரு மிஷனரி நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தபோது, அவர் புதிய எருசலேம் ஆலயத்தில் பிரசங்கம் செய்யும் அளவிற்குத் திறமை பெற்றிருந்தார்.

 

இருப்பினும், அக்கால சமூகச் சூழல், அவரை ஒரு குருவாக அபிஷேகம் செய்யத் தடையாக இருந்தது. அவர் தாழ்ந்த சாதியைச் சேர்ந்தவராகக் கருதப்பட்டதால், உயர்சாதியினர் அவருடைய வார்த்தைகளுக்கு மதிப்பளிக்க மாட்டார்கள் என்று மிஷனரிகள் கருதினர். இது, அக்காலத்தில் மிஷன் சந்தித்த சமூகச் சவால்களைக் காட்டுகிறது.¹⁵

 

அவர் தனது வாழ்வின் பிற்பகுதியில், அரந்தாங்கி என்ற இடத்திற்கு மாற்றப்பட்டு, அங்கும் தனது பணியைத் தொடர்ந்தார். 1771ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் 29ஆம் தேதி, தனது 71வது வயதில், ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை ஆராதனையை முடித்துவிட்டு, ஒரு நோயாளியைச் சந்தித்த பிறகு, அவர் கடுமையான வலியால் பாதிக்கப்பட்டு, "கர்த்தராகிய இயேசுவே, என் ஆவியை ஏற்றுக்கொள்ளும்" என்ற வார்த்தைகளுடன் காலமானார். அவர் 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மிஷனுக்குச் சேவை செய்திருந்தார்.

 

அவர், "தெளிவான புரிதல், சிறந்த நினைவாற்றல், இனிமையான பேசும் விதம் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தார். மேலும், விவிலியத்திலும், திருச்சபை வரலாற்றின் முக்கிய நிகழ்வுகளிலும் நன்கு தேர்ச்சி பெற்றிருந்தார்" என்று வரலாறு அவரைப் பற்றிப் பதிவு செய்கிறது.¹⁶

 

முடிவுரை

 

உபதேசியார் இராஜநாயக்கனின் வாழ்க்கை, வெறும் ஒரு நபரின் கதையல்ல. அது, சத்தியத்தைத் தேடும் ஒரு ஆன்மாவின் பயணம்; துன்புறுத்தல்களுக்கு மத்தியில் தளராத விசுவாசத்தின் சாட்சியம்; மற்றும் இந்தியத் திருச்சபையின் சுதேசித் தலைமைத்துவத்தின் ஒரு முன்னோடி வரலாறு. அவர் தஞ்சாவூரில் எதிர்கொண்ட எதிர்ப்புகளும், குறிப்பாக அவருடைய தந்தையின் படுகொலையும், 18ஆம் நூற்றாண்டில் நிலவிய மதப் சகிப்புத்தன்மையின்மை ஆழமான வடுவாகும்.

 

கத்தோலிக்கத் திருச்சபையிலிருந்து அவர் பெற்ற ஆன்மீக அடித்தளமும், பின்னர் லூத்தரன் திருச்சபையில் அவர் கண்டடைந்த விவிலிய சத்தியமும், அவரை ஒரு தனித்துவமான தலைவராக வடிவமைத்தன. அவர் ஒரு உபதேசியாராக மட்டுமே பணியாற்றினாலும், அவருடைய தாக்கம் பல குருக்களின் தாக்கத்தை விட அதிகமாக இருந்தது. அவர் தஞ்சாவூரில் நட்ட விதை, பிற்காலத்தில் ஷ்வார்ட்ஸ் போன்ற மாபெரும் மிஷனரிகள் அறுவடை செய்ய ஒரு வளமான நிலத்தை உருவாக்கியது. இராஜநாயக்கனின் கதை, தரங்கம்பாடி மிஷனின் வரலாற்றில் ஒரு பொன்னெழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட வேண்டிய அத்தியாயமாகும். இந்த ஆய்வுக் கட்டுரை, அந்த மாமனிதரின் தியாகத்தையும், சேவையையும் நமக்குத் தெளிவாகப் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறது.

 

 

அடிக்குறிப்புகள்

¹ Fenger, J. Ferd., History of the Tranquebar Mission, Tranquebar: Evangelical Lutheran Mission