இந்தியாவின் மிஷனரி வரலாற்றில், மதமாற்றம் என்பது வெறும் எண்ணிக்கையாகப் பார்க்கப்படாமல், தனிநபர்களின் வாழ்வில் அது ஏற்படுத்திய ஆன்மிக மாற்றங்களின் சான்றுகளாகவே ஆவணப்படுத்தப்பட்டது. அத்தகைய ஒரு ஆழமான பதிவாக, மசூலிப்பட்டினத்தைச் சேர்ந்த Rev. J. E. Sharkey என்பவரின் கடிதம் அமைந்துள்ளது. டிசம்பர் 21, 1857 அன்று எழுதப்பட்ட இந்தக் கடிதம், ஆறு வயதே ஆன ஒரு கிறிஸ்தவ சிறுமியின் மரணத் தருவாயில் வெளிப்பட்ட உறுதியான விசுவாசத்தை விவரிக்கிறது. இது, மிஷனரிப் பள்ளிகளின் போதனைகள் குழந்தைகளின் மனதில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்திற்கு ஒரு உருக்கமான சான்றாக முன்வைக்கப்படுகிறது.¹

 

சம்பவத்தின் பின்னணி

 

மசூலிப்பட்டினத்தில் பணியாற்றி வந்த மிஷனரி ரெவரெண்ட் J. E. ஷார்க்கி மற்றும் அவரது மனைவியின் அரவணைப்பில் பல குழந்தைகள் கல்வி கற்று வந்தனர். அவர்களில் ஒருவரான ஆறு வயது சிறுமி, நோய்வாய்ப்பட்டு மரணப் படுக்கையில் இருந்தாள். அவளது பெயர் கடிதத்தில் குறிப்பிடப்படவில்லை. அந்தச் சிறுமியின் பெற்றோர், கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாறியவர்கள். மிஷனரிப் பள்ளியில் கல்வி கற்ற அந்தச் சிறுமி, இறக்கும் தருணத்தில் வெளிப்படுத்திய வார்த்தைகளும், அவளது மன உறுதியும் ஷார்க்கியை வெகுவாகப் பாதித்தன. அந்த அனுபவத்தை அவர் தனது கடிதத்தில் பதிவு செய்துள்ளார்.

 

சிறுமி வெளிப்படுத்திய விசுவாசத்தின் தருணங்கள்

 

ரெவரெண்ட் ஷார்க்கியின் கடிதத்தின்படி, அந்தச் சிறுமியின் இறுதித் தருணங்கள் பின்வருமாறு விவரிக்கப்பட்டுள்ளன:

 

1. தெய்வீக அழைப்பை உணர்தல்:

ஒருநாள் இரவு, ஷார்க்கியைச் சந்தித்த சிறுமி, "ஐயா, நான் போகப் போகிறேன்; நான் என் தந்தையிடம் (பரலோகத் தந்தை) செல்கிறேன்" (Sir, I am going away; I am going to my Father) என்று கூறியுள்ளாள். அவளது துன்பங்கள் அதிகமாக இருந்தபோதும், அவள் எதிர்கொள்ளவிருக்கும் மரணத்தை அமைதியுடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் ஏற்றுக்கொண்டாள்.¹

 

2. பெற்றோருக்கு அறிவுரை:

தன்னை பார்க்க வந்த தாயிடம், "அம்மா, நீயும் என் தந்தையும் என் வழிகளைப் பின்பற்ற வேண்டும். இயேசுவைப் பற்றி எனக்குக் கற்றுக் கொடுங்கள், நான் அவரைப் போலவே இருக்க வேண்டும்" (Keep her with you and teach her as you have taught me. Do, Sir, tell my mother and father about Jesus; and I should like them to be happy also) என்று கேட்டுக்கொண்டாள். இது, தான் கற்றறிந்த ஆன்மிக உண்மைகளைத் தன் பெற்றோரும் பின்பற்ற வேண்டும் என்ற அவளது ஆழ்ந்த விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தியது.

 

3. மரணத்தைப் பற்றிய தெளிவான புரிதல்:

"இறப்பது என்றால் என்னவென்று உனக்குத் தெரியுமா?" என்று ஷார்க்கி கேட்டபோது, அவள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு, "மகிழ்ச்சி" (happiness) என்று பதிலளித்தாள். அவளது நோய் அவளைப் பெரிதும் வாட்டியபோதும், மரணம் என்பது ஒரு துன்பகரமான முடிவல்ல, மாறாக பரலோகத்தில் அடையும் மகிழ்ச்சியே என்ற நம்பிக்கையில் அவள் உறுதியாக இருந்தாள்.

 

4. இயேசுவின் மீது அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை:

அவள் மிகுந்த வலியால் துடித்தபோது, "இயேசு, இயேசு, என்னிடம் வாருங்கள்" ('Come unto me;' and before I could finish the word, she took up the words and completed the precious promise. The word for me in Telugu, is a difficult sanscrit word (vishranti)) என்று திரும்பத் திரும்பக் கூறினாள். மரணத்தின் நிழலிலும், "நான் மரண இருளின் பள்ளத்தாக்கிலே நடந்தாலும் பொல்லாப்புக்குப் பயப்படேன்; தேவரீர் என்னோடேகூட இருக்கிறீர்" ('Though I walk through the valley of the shadow of death I will fear no evil, for Thou art with me') என்ற சங்கீத வரிகளை நினைவுகூர்ந்தாள்.

 

மிஷனரிப் பார்வையில் இதன் முக்கியத்துவம்

 

ரெவரெண்ட் ஷார்க்கிக்கு, இந்தச் சிறுமியின் மரணம் வெறும் ஒரு சோக நிகழ்வாக மட்டும் தெரியவில்லை. மாறாக, அது அவர்களின் மிஷனரிப் பணியின் வெற்றிக்குக் கிடைத்த ஒரு தெய்வீக சான்றாக விளங்கியது. அவர் தனது கடிதத்தில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார்:

 

• போதனைகளின் ஆழம்: தாங்கள் கற்பித்த கிறிஸ்தவ போதனைகள், ஒரு சிறு குழந்தையின் இதயத்தில் எவ்வளவு ஆழமாக வேரூன்றியுள்ளது என்பதை இந்த நிகழ்வு நிரூபிப்பதாக அவர் கருதினார்.
• விசுவாசத்தின் வெற்றி: கொடிய நோயின் பிடியிலும், மரணத்தின் வாசலிலும், ஒரு சிறுமியால் இவ்வளவு உறுதியான விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்த முடிந்தது, அவர்களின் உழைப்பு வீண் போகவில்லை என்பதற்கான அத்தாட்சியாகும்.
• பரலோகத்திற்கான அறுவடை: "வருடந்தோறும் நமது குழந்தைகளின் இத்தகைய சாட்சியங்கள், நம் உழைப்பு வீண் போகவில்லை என்பதையும், நம் பள்ளிகள் பரலோகத்திற்கான நாற்றங்கால்களாக இருக்கின்றன என்பதையும் நிரூபிக்கின்றன" (While we feel that, for our many sins, are thus visited, year after year, we are content that the dying testimony of our children bids us go on with our work cheer-fully and patiently...) என்று அவர் எழுதுகிறார்.

 

முடிவுரை

 

இந்த ஆறு வயது சிறுமியின் கதை, மிஷனரி ஆவணங்களில் பதியப்பட்டுள்ள பல உருக்கமான கதைகளில் ஒன்றாகும். இது, கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையானது அக்கால சமூகத்தில், குறிப்பாக இளைய தலைமுறையினரிடையே ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை ஆழமாகப் படம்பிடித்துக் காட்டுகிறது. வெறும் மதமாற்ற புள்ளிவிவரங்களுக்கு அப்பால், தனிநபர்களின் ஆன்மிக வாழ்வில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களே மிஷனரிப் பணியின் உண்மையான வெற்றி என்று அவர்கள் கருதியதற்கு இந்த நிகழ்வு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகிறது. ரெவரெண்ட் ஷார்க்கியின் இந்தக் கடிதம், ஒரு சிறுமியின் மரணத்தை வெறும் துக்கமாகப் பார்க்காமல், ஒரு ஆன்மிக வெற்றியாகக் கொண்டாடிய மிஷனரி மனநிலையின் வரலாற்றுப் பதிவுமாகும்.

 

படங்கள் மற்றும் ஆதாரத் தகவல்:

திரு. மன்னா செல்வகுமார்

கிறிஸ்தவ மரபு ஆய்வாளர்