திருநெல்வேலி பகுதியில் நடைபெற்ற ஜெனானா மிஷனெரிகளின் சமூக சீர்திருத்தப் பணிகள் குறித்த பார்வை ...

 

புராட்டஸ்டன்ட் (Protestant) மிஷனெரிகள் இந்தியாவிற்கு வந்தபோது, இந்திய சமூகம் மூடநம்பிக்கை மற்றும் அறியாமையில் மூழ்கியிருந்தது. இந்த பணித்தளத்திலே, ஜெனானா மிஷனெரிகள் பெண்கள் மற்றும் சாதி ஒடுக்குமுறைகளை எதிர்த்துப் போராடினர்.

 

திருநெல்வேலி மாவட்டம் தமிழ்நாட்டின் தெற்கே அமைந்துள்ளது. மொத்த மக்கள்தொகையில் இவர்கள் ஐந்தில் ஒரு பங்காக இருந்தனர். இம்மாவட்டம் புராட்டஸ்டன்ட் மிஷனெரிகளின் முக்கிய இடமாக விளங்கியது.

 

எஸ்.பி.சி.கே (S.P.C.K.), எஸ்.பி.ஜி (S.P.G.), சி.எம்.எஸ் (C.M.S.) மற்றும் சர்ச் ஆஃப் இங்கிலாந்து ஜெனானா மிஷனெரி சங்கம் (Church of England Zenana Missionary Society - C.E.Z.M.S.) ஆகிய அமைப்புகள் இங்கு பல ஆண்டுகளாக அர்ப்பணிப்புடன் பணியாற்றின.

 

'ஜெனானா' (Zenana) என்ற பாரசீக வார்த்தைக்கு 'பெண்களின் குடியிருப்புகள்' என்று பொருள். அக்காலத்தில் இந்தியப் பெண்கள் வீட்டின் நான்கு சுவர்களுக்குள் முடக்கப்பட்டு, வெளியுலகத் தொடர்பின்றி வாழ்ந்தனர்.

 

1852இல் வங்காளத்தில் (Bengal) திருமதி மேரி ஜேன் கின்னெயிர்ட் (Mrs. Mary Jane Kinnaird) என்பவர் இந்திய அரசின் ஆதரவுடன் முதன்முதலில் ஜெனானா பணியைத் தொடங்கினார். மிஷனெரிகளின் மனைவிமார்கள் ஜெனானா மிஷனெரி சங்கத்துடன் சேர்ந்து பணிபுரிந்தது மேலும் பல பெண் மிஷனெரிகளை இந்தியாவிற்கு வர வழிவகுத்தது.

 

ஜெனானா பைபிள் அண்ட் மெடிக்கல் மிஷன் (Zenana Bible and Medical Mission) மற்றும் C.E.Z.M.S. போன்ற சிறப்பு அமைப்புகள் உருவாயின. C.E.Z.M.S. இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளில் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனைகளை நிறுவியது.

 

பாளையங்கோட்டையை (Palayamkottai) தலைமையகமாகக் கொண்டு C.E.Z.M.S., S.P.G., மற்றும் C.M.S. ஆகிய அமைப்புகளின் பெண் மிஷனெரிகள் செயல்பட்டனர். C.E.Z.M.S. மிஷனெரிகளும், போதகர்களின் மனைவிமார்களும் இந்துப் பெண்களை அவர்களது வீடுகளில் சந்தித்தனர்.

 

பெண் மிஷனெரிகள் சர்ச் மிஷனெரி சொசைட்டியுடன் (Church Missionary Society) நெருங்கிய தொடர்பில் இருந்தனர். ஒருங்கிணைந்த செயல்பாடுகளுக்காக அவர்கள் தொடர்ந்து கூட்டங்களையும் மாநாடுகளையும் நடத்தினர்.

 

பெண் மிஷனெரிகள் மற்றும் வேதாகம பெண்களின் தொடர் வருகைகள்  இந்துப் பெண்களின் வாழ்க்கையில் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தின. இம்மிஷனெரிகள் அவர்களின் கல்வி, மருத்துவம் மற்றும் சமூக விடுதலைக்காக அயராது பாடுபட்டனர்.

 

இவ்வாறு, பல சவால்களுக்கு மத்தியிலும் ஜெனானா மிஷனெரிகள் பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்காகவும், சமூக நீதிக்காகவும் அர்ப்பணிப்புடன் பணியாற்றினர்.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகளின் முக்கிய பணிகள்

 

திருநெல்வேலியில் (Tirunelveli) இந்திய பெண் கல்வி சங்கம் மூலம் ஜெனானா மிஷன் தனது பணியை தொடங்கியது. இது சி.எம்.எஸ் (C.M.S) உடன் இணைந்து செயல்பட்டது.

 

திருமதி அன்னாள் ஆரோகியம் சத்தியநாதன் (Mrs. Annal Arokiam Sathianathan), அருள்திரு.டபிள்யூ.டி. சத்தியநாதனின் (Rev. W.T. Sathianathan) மனைவி, தன் வீட்டில் சிறுமிகளுக்கான போர்டிங் பள்ளியை தொடங்கினார். அவர் கடச்சபுரத்தின் (Kadachapuram) அருள்திரு. ஜான் தேவசகாயத்தின் (Rev. John Devasagayam) மகள் ஆவார். அவர் சிறந்த தமிழ் எழுத்தாளராக இருந்து, "தி குட் மதர்" (The Good Mother) உள்ளிட்ட புத்தகங்களை எழுதினார்.

 

1864-ல் சென்னையின் (Chennai) சொளை (Choolai) பகுதிக்கு மாறிய பின்னும் ஜெனானா பணியைத் தொடர்ந்தார். 1890-ல் அவரது மறைவுக்குப் பின், மகள்கள் அன்னா ஜோஹன்னா (Anna Johanna), ஹென்ஸ்மேன் கேத்ரின் (Hensman Katherine) மற்றும் மருமகள்கள் கிருபாபாய் கிஸ்டி (Krupabai Khisty), கமலா கிருஷ்ணம்மா (Kamala Krishnamma) ஆகியோர் பணியைத் தொடர்ந்தனர்.

 

1900-ல் கிருபாபாய் கிஸ்டி "இந்திய பெண்கள்" என்ற இதழைத் தொடங்கினார். கமலா கிருஷ்ணம்மா சென்னை பல்கலைக்கழகத்தின் முதல் பெண் முதுகலை பட்டதாரி மற்றும் தேசிய மிஷனெரி சங்கத்தின் (N.M.S) முதல் பெண் துணைத் தலைவர் ஆவார்.

 

1872-ல் திருநெல்வேலி போதகர் ஜேசுதாசனின் மனைவி பல பணிகளை செய்தார். 1876-ல் திருமதி எமிலி லூயிஸ் (Mrs. Emily Lewis) திருநெல்வேலி நகரில் ஜெனானா பணியின் தலைமையில் இருந்தார். அவர் "ஹோம் ஆஃப் ரெஸ்ட்" (Home of Rest) கட்டிடத்தை நிறுவினார்.

 

மிஸ் நியூ (Miss New) என்பவர் இடையங்குடி (Idayangudi), சாத்தான்குளம் (Sathankulam), சுவிசேஷபுரம் (Suviseshapuram), கிறிஸ்தியாநகரம் (Christianagaram) ஆகிய இடங்களில் பணியாற்றினார். திருமதி எலிசா கால்டுவெல் (Mrs. Eliza Caldwell) குட்டம் (Kuttam) பகுதியில் சானார் பெண்களுக்கு கல்வி புகட்டினார்.

 

பிஷப் ஸ்ட்ராச்சனின் (Bishop Strachan) மனைவி நாசரேத்தை (Nazareth) மாதிரி கிராமமாக மாற்றினார். மிஸ் எலினோர் கார் (Mrs. Eleanor Carr) பல்வேறு வட்டாரங்களில் பெண்களுக்கான சிறப்பு கூட்டங்களை நடத்தினார். திருமதி ஹாட்ஜ் வாக்கர் (Mrs. Hodge Walker) பண்ணைவிளை (Pannaivilai), நல்லூர் (Nallur), தோனாவூர் (Dohnavur) ஆகிய இடங்களில் ஞாயிற்றுக்கிழமை பள்ளிகளை (ஞாயிறு பள்ளி) நடத்தினார்.

 

சி.இ.ஜெட்.எம்.எஸ் (C.E.Z.M.S) பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான மருத்துவ சேவைகளை வழங்கியது. ஏமி கார்மைக்கேல் (Amy Carmichael) டோனாவூர் குழுவுடன் இணைந்து அவர்கள் பணியாற்றினார்கள். மொத்தம் 244 கிராமங்களில் 862 பெண்களுக்கு கல்வி வழங்கப்பட்டது.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகள் நோயாளிகளை பராமரித்து, மருத்துவம், நேர்மை, ஒழுக்கம், சேவை மற்றும் நற்பண்புகளை கற்பித்தனர். இவ்வாறு திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் பெண் முன்னேற்றத்திற்கு அவர்கள் பெரும் பங்காற்றினர்.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகளின் பணி

 

ஜெனானா (Zenana) மையங்கள் பல எழுப்புதல் மிகுந்த பலன்களைத் தந்தன. ஜெனானா மிஷன் பெண்களின் வீடுகளுக்குச் சென்று அவர்களுக்குக் கல்வி புகட்டும் பணியில் ஈடுபட்டது. பெண் கல்விக்காக அவர்களுக்கு என்று  தனிப் பள்ளிகளையும் திறந்தது. பெண்களை விழிப்புணர்வு அடையச் செய்வதே இவர்களின் முக்கிய நோக்கமாக இருந்தது. ஆரம்பத்தில் மிஷனெரிகளின் மனைவிமார்களே இப்பணியைச் செய்தனர். இந்திய வேதாகம பெண்கள், வயதான விதவைகள், வயதில் மூத்த பெண்மணிகள், கிறிஸ்தவ ஆசிரியைகள் ஆகியோர் மிஷனெரிகளுக்கு உதவினர். சில விசேஷ சந்தர்ப்பங்களில், திருமணமாகாத பெண்களும் இளம் விதவைகளும் ஜெனானா ஹோம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர்.

 

ஜெனானா ஆசிரியைகளுக்கு வாரத்தில் மூன்று நாட்கள் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. பின்வரும் தகுதிகளின் அடிப்படையில் அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர்: 

 

1.          வேதாகமம் பற்றிய முழுமையான அறிவு,

2.         பிற மத பழக்க வழக்கங்கள் மற்றும் மூடநம்பிக்கைகள் பற்றிய புரிதல்,

3.         பாடல்கள் பாடவும் பிறருக்காக ஜெபம் செய்யவும் உள்ள மனப்பான்மை,

4.         நல்ல குணம் மற்றும் ஆவிக்குரிய வாழ்க்கை,

5.         மிஷன் வெளியிட்ட பத்திரிகைகள் மற்றும் துண்டுப்பிரசுரங்கள் பற்றிய நல்ல அறிவு.

 

ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் ஜெனானா ஆசிரியைகள் தங்கள் அறிக்கைகளை மிஷனெரி பெண்மணிகளிடம் சமர்ப்பிக்க வேண்டியிருந்தது. ஜெனானா பணியை ஒழுங்கமைக்கும்போது, பெண் மிஷனெரிகள் பல சிரமங்களை எதிர்கொண்டனர். ஏனெனில் கிறிஸ்தவரல்லாத பெண்கள், மிஷனெரிகள் தங்கள் வீடுகளுக்கு வருவதை தங்கள் தெய்வங்களை விரட்டும் முயற்சியாகக் கருதினர். இத்தகைய சிரமங்களால் தளராமல், மிஷனெரிகள் ஜெனானாக்களுக்கு அடிக்கடி வருகை தந்து  மையங்களைத் தொடங்கினர்.

ஜெனானா பணியில் ஈடுபட்டிருந்தபோது, கிறிஸ்தவப் பெண்கள் பர்தா பெண்களின் நிலையையும், உணவு மற்றும் பாத்திரங்கள் தொடர்பான ஜாதிக் கட்டுப்பாடுகளையும் நேரில் காண முடிந்தது. அவர்களின் பொறுப்பில் இருந்த பெண்கள் முகம் மறைக்காமல் பொதுவெளியில் தோன்ற முடியாது. இதனால், இந்து மற்றும் முஸ்லிம் பெண்களுக்குத் தனித்தனி பள்ளிகள் திறக்கப்பட்டன. அவர்களின் பாரம்பரிய பெற்றோரை புண்படுத்தாமல் இருக்க எல்லா முயற்சிகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டன.

 

வாடகைக் கட்டிடங்களில் ஜெனானா பெண்களுக்கு தாய்மொழி மற்றும் ஆங்கிலக் கல்வி கற்பிக்கப்பட்டது. இக்கல்வி மூலம் அவர்கள் மூடநம்பிக்கைகள் மற்றும் சமூக நடைமுறைகளை கேள்வி கேட்கும் அளவுக்கு முன்னேறினர். பாட திட்டத்தில் கிறிஸ்தவக் கல்வியும் பொதுக் கல்வியும் இடம்பெற்றன. கிறிஸ்தவ போதனைகளுடன், அரசு கல்வித்துறை அங்கீகரித்த பாடத்திட்டத்தையும் ஆசிரியர்கள் பின்பற்றினர். வாசிப்பு, எழுத்து, கணிதம், வரலாறு, புவியியல், மொழிகள், இசை, சமையல், நூற்பு, நெசவு, ஊசி வேலை, தையல், மற்றும் கைவினைப் பொருட்கள் செய்தல் ஆகியவற்றை அவர்கள் கற்பித்தனர்.

 

ஜெனானாக்களில் கல்வி கற்பிக்கும் முறை பள்ளிகளில் பின்பற்றப்படும் முறையிலிருந்து வேறுபட்டது. பள்ளியில் மாணவர்கள் முழுமையாக ஆசிரியர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டனர். ஆனால் வீடுகளில் சூழ்நிலை முற்றிலும் வேறாக இருந்தது. மாணவிகள் பெரும்பாலும் வீட்டு சூழலின் தாக்கத்திற்கு உட்பட்டிருந்தனர். குடும்பத்தில் மூத்தவர்களின் அழைப்பு, நோயுற்றவர்களின் உதவி கோரல், அல்லது வேறு வீட்டு வேலைகள் அவர்களின் கவனத்தை சிதறடித்தன.

 

ஜெனானா ஆசிரியைகள் மற்றும் பைபிள் பெண்கள் பற்றிய துண்டுப் பிரசுரங்கள் அச்சிடப்பட்டு மக்களிடையே விநியோகிக்கப்பட்டன. ஆரம்பத்தில் இந்துப் பெண்கள் ஜெனானா மிஷனெரிகளை தீண்டத்தகாதவர்களாகக் கருதி, அவர்களின் நோக்கங்களை சந்தேகத்துடன் பார்த்தனர். பின்னர், வழிகாட்டுதல் மற்றும் ஆலோசனைகளைப் பெற்ற பிறகு, கடினமான வாழ்க்கையில் ஆறுதல் தரும் ஆதாரமாக அவர்களைக் கண்டனர். இறுதியில் வேலை செய்ய, விளையாட, சந்திக்க என வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்தனர்.

 

சமூகத் தீமைகள்

 

மதத்தின் பெயரால் தீண்டாமை, சதி, பெண் சிசுக்கொலை, பர்தா முறை, தேவதாசி முறை, பலதார மணம், விதவைகள் மீதான திருமண கட்டுப்பாடுகள், குழந்தை திருமணம், மற்றும் கல்வியறிவின்மை போன்ற சமூகத் தீமைகள் நடைமுறையில் இருந்தன. முஸ்லிம் பெண்கள் கல்வியறிவின்மை, பலதார மணம், மற்றும் பர்தா முறை காரணமாக துன்பப்பட்டனர். திருநெல்வேலி (Tirunelveli)க்கு வந்தபோது, ஜெனானா (Zenana) மிஷனெரிகள் சாதியற்ற இந்துக்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டு தீண்டத்தகாதவர்களாக கருதப்பட்டதைக் கண்டனர்.

 

ஆரம்பத்தில், சர்ச் மிஷனெரி சொசைட்டி (Church Missionary Society) ஜெனானா மிஷனெரிகளின் மனைவிகளை பெண் மிஷனெரிகளாக பணியாற்ற அனுப்பியது. காலப்போக்கில், திருமணமாகாத பெண் மிஷனெரிகள் இயேசு கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியை பரப்ப இந்தியாவிற்கு வந்தனர். அவர்கள் ஏழைகளையும் நோயாளிகளையும் சந்திக்க அனுமதிக்கப்பட்டனர். சமூகத் தீமைகளை ஒழிக்க, பெண் மிஷனெரிகள் கேர்ள் கைட்ஸ் (Girl Guides), வை.டபிள்யூ.சி.ஏ (Y.W.C.A.), மற்றும் எழுத்தறிவு திட்டங்களைத் தொடங்கினர்.

 

பஞ்சகாலங்களில் அவர்கள் பாராட்டத்தக்க பணிகளைச் செய்தனர். கல்விக்கு தகுதியற்றவர்கள் என கருதப்பட்டவர்களுக்கும் கல்வி புகட்டினர். மிஷனெரி மனைவிகள் தொடங்கிய சிறிய பள்ளிகள், காலப்போக்கில் பகல்நேர பள்ளிகள், விடுதிப் பள்ளிகள், தொழிற்கல்வி பள்ளிகள், ஞாயிற்றுக்கிழமை பள்ளிகள், அனாதை இல்லங்கள், மற்றும் ஜெனானாக்களாக வளர்ந்தன. பெரும்பாலான பெண் மிஷனெரிகள் திருமணம் செய்துகொள்ளாமலேயே இருந்தனர். மிஷனெரிகளின் சகோதரிகளும் மகள்களும் சமூக சேவையில் ஈடுபட்டனர். சில நேரங்களில், வெளிநாட்டு மிஷனெரிகளின் விதவைகளும் பல்வேறு கிறிஸ்தவ சங்கங்களால் அனுப்பப்பட்டனர்.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகள் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான பயிற்சித் திட்டங்களை நிறுவினர். பார்வையற்றோர், ஊனமுற்றோர், மற்றும் பேசும் திறன் அற்றவர்களுக்கான நிறுவனங்களைத் தொடங்கினர். பெரும் உதவியுடன், பயனாளிகள் படிப்படியாக தங்களைக் கவனித்துக் கொள்ளவும், தேவையான சமூக முன்னேற்றத்தை அடையவும் கற்றுக்கொண்டனர்.

 

19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் ஜெனானா மிஷனெரிகளின் வருகை ஒரு முக்கியமான திருப்புமுனையாக அமைந்தது. இந்த பெண் மிஷனெரிகள் தங்கள் சொந்த நாட்டின் வசதியான வாழ்க்கையை துறந்து, இந்தியப் பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்காக தங்கள் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தனர். ஏமி கார்மைக்கேல் போன்ற ஜெனானா மிஷனெரிகள் பெண் சிசுக்கொலை, குழந்தைத் திருமணம், விதவைகளின் துயரம், மற்றும் தீண்டாமை போன்ற சமூகத் தீமைகளுக்கு எதிராக துணிச்சலுடன் போராடினர். அவர்கள் பெண் கல்விக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து, பள்ளிகளை நிறுவி, வீடு வீடாகச் சென்று கல்வி புகட்டினர். இவர்களின் அயராத உழைப்பும், அர்ப்பணிப்பும் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் சமூக மாற்றத்திற்கு வித்திட்டது.

 

பெண் சிசுக்கொலை

 

மெட்ராஸ் மாகாணத்தின் (Madras Presidency) மற்ற மாவட்டங்களைப் போலவே, திருநெல்வேலியிலும் (Tirunelveli) பெண் சிசுக்கொலை என்ற கொடிய பழக்கம் இருந்தது. ஜெனானா மிஷனெரிகள் (Zenana missionaries) இந்த தீய பழக்கத்திற்கு எதிராகப் போராடினர். ஏமி கார்மைக்கேல் (Amy Carmichael) பல மாநிலங்களில் இருந்து குழந்தைகளைக் காப்பாற்றி, டோனாவூர் ஐக்கியத்தில் (Dohnavur Fellowship) அவர்களுக்கு தங்குமிடம் கொடுத்தார். ஆண் குழந்தை பிறப்பு பெரும் மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்கப்பட்டபோது, பெண் குழந்தை பிறப்பு விரும்பத்தகாததாகப் பார்க்கப்பட்டது. பெண் குழந்தை பொருளாதாரச் சுமையாகவும், சமூகப் பொறுப்பாகவும் கருதப்பட்டதால், அவள் வேண்டப்படாதவளாக இருந்தாள், அவளது வருகை மகிழ்ச்சிக்குரியதாகக் கருதப்படவில்லை. ஆண் குழந்தை பிறப்பு பெண்களுக்கு மகிழ்ச்சியான தருணமாக இருந்தது.

 

பெண் குழந்தையைக் கொல்ல பல முறைகள் கையாளப்பட்டன. சில குழந்தைகள் வெறுமனே புறக்கணிக்கப்பட்டு பட்டினியால் இறந்தன. மற்ற பெண் குழந்தைகள் பிறந்த உடனேயே, வாயில் பசுஞ்சாணம் நிரப்பப்பட்டோ அல்லது சிறிய அபின் மாத்திரை கொடுக்கப்பட்டோ அல்லது உணவளிக்காமலோ கொல்லப்பட்டனர். பெண் குழந்தைகள் பல வீடுகளில் ரகசிய பலிகளாக இருந்தனர். பெண் சிசுக்கொலையுடன் பல மூடநம்பிக்கைகளும் தொடர்புபடுத்தப்பட்டன. குழந்தையை கோயில் குளத்தில் எறிந்து பலியிட்டால் ஆண் குழந்தைகள் பிறக்கும் என்று தாய்மார்கள் நினைத்தனர். ஜாதகம் பெற்றோரின் ஜாதகத்துடன் பொருந்தவில்லை என்றால் அவர்கள் கொல்லப்பட்டனர். சில சந்தர்ப்பங்களில், தாய்மார்கள் குழந்தைகளை பாறைகளில் மறைத்து வைத்து மரணத்திலிருந்து காப்பாற்றினர். பின்னர் அவர்கள் டோனாவூர் ஐக்கியத்தில் (Dohnavur Fellowship) உள்ள ஜெனானா மிஷனெரிகளுக்கு (Zenana missionaries) குழந்தைகளைப் பற்றித் தெரிவித்தனர்.

 

மேலும், ஒரு தாய் பிரசவத்தின் போது இறந்துவிட்டால், கணவர் மறுமணம் செய்ய விரும்பினர். முதல் மனைவிக்குப் பிறந்த குழந்தையை மாற்றாந்தாய் தொடமாட்டாள். அந்த குழந்தையை வெறுத்தது மட்டுமல்லாமல், அது தான் தாயைக் கொன்றது என்று சொல்லிக்கொண்டு குழந்தையையும் வெறுத்தனர். ஏமி கார்மைக்கேல் (Amy Carmichael) இத்தகைய குழந்தைகளை காப்பாற்றினார். அரசு மருத்துவமனைகளில் உள்ள துப்புரவு தொழிலாளர்கள் பெண் குழந்தைகளைப் புதைத்தனர், ஏனெனில் சில பெற்றோர்கள் பெண் குழந்தைகளை தங்களுடன் அழைத்துச் செல்ல மறுத்தனர். சில நேரங்களில், இந்த துப்புரவு தொழிலாளர்கள் தாய்மார்களிடமிருந்து 50 ரூபாய்க்கு குழந்தைகளை வாங்கி டோனாவூர் ஃபெலோஷிப்பிற்கு (Dohnavur Fellowship) கொடுத்தனர். இவ்வாறு டோனாவூர் ஃபெலோஷிப் (Dohnavur Fellowship) தமிழ்நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் பெண் சிசுக்கொலையிலிருந்து பல குழந்தைகளைக் காப்பாற்றியது.

 

குழந்தைத் திருமணம்

 

இந்திய இந்து சமூகத்தில் பண்டைய காலம் முதலே சிறுவர் மற்றும் சிறுமிகளின் இளம் திருமணம் முக்கியமான வழக்கமாக இருந்தது. இது சாதி நடைமுறைகள், மூடநம்பிக்கைகள், சமூக தடைகள் மற்றும் பெண்களின் கற்பைப் பாதுகாக்கும் கவலையுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையதாக இருந்தது. பழமைவாத குடும்பங்களில், பெண்கள் பொதுவெளியில் தோன்ற அனுமதிக்கப்படவில்லை, மேலும் இந்துக்களிடையே பெண் கல்விக்கு எதிராக ஆழமாக வேரூன்றிய முன்னுதாரணம் இருந்தது. பெண் கல்வியின் பற்றாக்குறை மறுபுறம் இளம் திருமணங்களுக்கு பங்களித்தது. திருமணங்கள் பெற்றோரால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன, அதற்கு முன் சகுனங்கள் மற்றும் ஜாதகங்களைப் பார்ப்பது போன்ற இந்து மத நடைமுறைகளைப் பின்பற்றினர். உண்மையில், உள்சாதித் திருமணம் என்ற நடைமுறை அவர்களின் சாதாரண திருமண வாய்ப்புகளை தடுத்தது. குழந்தைத் திருமணம் எட்டு, ஒன்பது, பத்து வயதில் அல்லது பூப்பெய்தும் வயதிற்கு முன்பே நடத்தப்பட்டது. 1891 ஆம் ஆண்டின் மெட்ராஸ் மாகாண (Madras Presidency) அறிக்கையின்படி, ஒன்று முதல் ஒன்பது வயதுக்குட்பட்ட திருமணமான பெண்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 1,66,544 ஆகும். குழந்தைத் திருமணம் உயர் சாதியினருக்கு மட்டுமல்லாமல், தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினரும் இதைக் கடைபிடித்தனர்.

 

இந்த தீய முறை கிறிஸ்தவ மிஷனெரிகளால் கடுமையாக எதிர்க்கப்பட்டது. குழந்தைத் திருமணத்தை ஒழிக்க முயற்சி செய்ததில், அவர்கள் 1872 ஆம் ஆண்டின் இந்திய கிறிஸ்தவ திருமணச் சட்டத்தை நாடினர். இது இத்தகைய திருமணங்களை சட்டவிரோதமாக்கியது மற்றும் பலதார மணத்தை குற்றவியல் குற்றமாக்கியது. இந்த சட்டத்தின்படி, திருமணத்திற்கு தகுதி பெற ஆண் மற்றும் பெண் முறையே பதினாறு மற்றும் பதிமூன்று வயதை எட்டியிருக்க வேண்டும். எனினும், சட்டப்பூர்வ தடை இருந்தபோதிலும் குழந்தைத் திருமணங்கள் தொடர்ந்தன. இது இளம் வயது கர்ப்பங்களுக்கு வழிவகுத்தது மற்றும் பெரியவர்களின் பொறுப்புகளை வகிக்க குழந்தைக்கு அழுத்தம் கொடுத்தது. ஜெனானா மிஷனெரிகள் (Zenana missionaries) இளம் திருமணம் மற்றும் பலதார மணத்தை கண்டித்தனர். அவர்கள் பெண்களுக்கு சம அந்தஸ்துக்காகப் போராடினர் மற்றும் மதமாற்றங்களுடன் சமூக சீர்திருத்தங்களையும் மேற்கொண்டனர். பெண்களுக்கு கல்வி அளிப்பதன் மூலம், அவர்கள் குழந்தைத் திருமணங்களை பெரும் அளவில் குறைத்தனர். ஜெனானா (Zenana) பணியாளர்கள் பெண்கள் மற்றும் ஆண்கள் இருவருக்கும் இளம் திருமணங்களைத் தடுத்தனர். பிஷப் மோர்லியின் (Bishop Morley) மனைவியான திருமதி மோர்லி (Mrs. Morley) திருநெல்வேலியில் (Tirunelveli) ஒழுங்கற்ற திருமணங்களைத் தடுக்கவும், மூட நம்பிக்கைகளை அகற்றவும், சாதி உணர்வுகளைக் குறைக்கவும் பணியாற்றினார்.  ஏமி கார்மைக்கேல் (Miss. Amy Carmichael) குழந்தைத் திருமணத்திற்கு எதிராகப் போராடி, ஆதரவற்றவர்களை ஐக்கியத்தில் (Fellowship) சேர்த்தார். இளம் வயதில் திருமணம் செய்து கொடுக்கும் ஆபத்தில் இருந்த இளம் பெண்களுக்கு தங்குமிடம், கல்வி மற்றும் சமுதாயத்திற்கு பயனுள்ள சேவை செய்வதற்கான பயிற்சி வழங்கப்பட்டது. பெண் மிஷனெரிகள் பலதார மணத்திற்கு எதிராகப் போராட பெண்களிடையே விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தினர். இதன் விளைவாக, இந்திய அரசு 1872 இல் இந்த தீய நடைமுறைக்கு எதிராக ஒரு சட்டத்தை இயற்றியது. இது பலதார மண தீய பழக்கத்தின் விகிதத்தைக் குறைத்தது.

 

விதவைகளின் விடுதலை

 

பொதுவாக விதவைகள் மோசமான நிலைமைகளில் வாழ்ந்தனர். அவர்கள் தங்கள் பெற்றோரின் உறவினர்களுடனோ அல்லது இறந்த கணவரின் உறவினர்களுடனோ வாழ வற்புறுத்தப்பட்டனர். வயதான ஆண்கள் இளம் பெண்களை திருமணம் செய்யும் வழக்கம் பெரும்பாலானவர்கள் இளம் வயதிலேயே விதவைகளாக்கப்பட காரணமாக இருந்தது. ஒரு விதவை தனிமையிலும் ஒதுக்கப்பட்டும் வாழ வேண்டியிருந்தது. அவள் ஒவ்வொரு மாதமும் தலை மொட்டையடிக்க வேண்டும், வெள்ளை ஆடை அணிய வேண்டும். அவளது நெற்றியில் குங்குமம் இருக்கக்கூடாது. அவள் நகைகள் அணிய அனுமதிக்கப்படவில்லை, சமூக நிகழ்வுகளை தவிர்க்க வேண்டும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவளுக்கு இறந்த கணவரின் சொத்தில் சட்டப்பூர்வ உரிமை இல்லை. கணவரை இழப்பது வீட்டு வருமானம் குறைவதற்கும், சமூக ஒதுக்குதலுக்கும் வழிவகுத்தது. இது உடல்நலம் மற்றும் ஊட்டச்சத்து குறைவதற்கு காரணமாக இருந்தது. ஒரு ஆண் இறந்தவுடன், அவரது மனைவி கணவரின் சிதையில் தற்கொலை செய்ய நிர்ப்பந்திக்கப்பட்ட கொடூரங்களும் நடந்தது.

 

சிதையில் ஏறாத விதவைகள் கடுமையான தவ வாழ்க்கை வாழ வேண்டியிருந்தது. மிஸ். வைட் (Miss White), மிஸ். க்ரோவ் (Miss Grove), மிஸ். ப்ளைத் (Miss Blyth), மிஸ். ரிட்ஸ்டேல் (Miss Ridsdale), மிஸ். பாய்டன் (Miss Boyton), மிஸ். பவுர்னா (Miss Bourna), மிஸ். பியூ (Miss Buee), மிஸ். ரிக்ஸ் (Miss Rix), மிஸ். மாக்ஸ் (Miss Max), மற்றும் திருநெல்வேலியின் (Tirunelveli) திருமதி. ஃபாஸ்டர் (Mrs. Foster) போன்ற பெண் மிஷனெரிகள் விதவைகள் மற்றும் முதியோருக்காக பணியாற்றினர். பிஷப் சார்ஜென்ட்டின் (Bishop Sargent) மனைவி திருமதி. சார்ஜென்ட் (Mrs. Sargent), பாளையங்கோட்டையில் (Palayamkottai) ஒவ்வொரு புதன்கிழமையும் விதவைகள் மற்றும் ஏழை தாய்மார்களுக்கான வகுப்புகளை ஏற்பாடு செய்து, அவர்களுக்கு பொருள் உதவி செய்தார். அவர்களிடையே சுத்தம் மற்றும் சுகாதாரத்தின் அவசியத்தை அவர் வலியுறுத்தினார். ஒவ்வொரு ஆண்டும் அவர்களுக்கு புதிய ஆடைகளை வழங்கினார். ஏமி கார்மைக்கேல் (Amy Carmichael) இந்த உன்னதமான குழுவில் சேர்ந்து விதவைகளின் நிலையை உயர்த்த பாடுபட்டார். அவர் அவர்களை தனது குடும்பத்தில் சேர்த்து கல்வி கற்பித்தார். பல விதவைகள் டோனாவூர் ஐக்கியத்தில் (Dohnavur Fellowship) குழந்தைகள் காப்பகங்களை பராமரித்தனர்.

 

1834 ஜூலை 9 அன்று, திரு. மற்றும் திருமதி. ரீனியஸ் (Mr. and Mrs. Rhenius) கேட்டகிஸ்ட்கள் மற்றும் பள்ளி ஆசிரியர்களின் விதவைகளுக்காக விதவை நிதியை நிறுவினர். இது "தேவைப்படும் நேரத்தில் நண்பன் சங்கம்" என்றும் அறியப்பட்டது. 1836ல் திரு. மற்றும் திருமதி. ஹாப்ஸ் (Mr. and Mrs. Hobbs) சாத்தான்குளத்தில் (Sattankulam) விதவைகள் பள்ளியை தொடங்கி, அவர்களுக்கு சமூக விழிப்புணர்வை ஊட்டினர். விதவைகளுக்கு படிக்கவும், எழுதவும் கற்றுக்கொடுத்து, அவர்களை ஆசிரியர்களாகவும் பள்ளிகளில் உதவியாளர்களாகவும் மாற்றினர். ஜெனானா மிஷனெரிகள் (Zenana missionaries) ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஜூலை மாதம் இரண்டாவது புதன்கிழமையன்று விதவைகள் சங்கத்தை கொண்டாடினர். விதவைகள் மற்றும் ஏழைகளை உயர்த்த, பெண் மிஷனெரிகள் லேஸ் தயாரித்தல், தையல், எம்பிராய்டரி, நூற்றல், மற்றும் கூடை பின்னுதல் போன்றவற்றை அறிமுகப்படுத்தினர். கல்வி மற்றும் பயிற்சி பெண்களுக்கு வேலைவாய்ப்புகளை கொண்டு வந்தது. இவ்வாறு, பெண் மிஷனெரிகள் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் (Tirunelveli district) பெண்களின் நிலை மற்றும் வாழ்க்கையில் ஒரு அமைதியான புரட்சியை உருவாக்கினர்.

 

தீண்டாமை

 

சாதி ஆதிக்கம் கொண்ட சமூகத்தின் மிக முக்கியமான அம்சம் உயர்சாதியினரின் மேலாதிக்கமே. ஜெனானா மிஷனெரிகள் சாதி அமைப்பின் கடுமையையும் தீண்டாமை நடைமுறையையும் கவனித்தனர். ஒடுக்கப்பட்ட வர்க்கத்தினர் மற்றும் பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கான இயக்கத்தை மிஷனெரிகள் தொடங்கினர். அவர்கள் இத்தகைய சமூக ஏற்றத்தாழ்வுகளுக்கு எதிராக குரல் கொடுத்தனர். ஜெனானா மிஷனெரிகளும் மிஷனெரிகளின் மனைவிமார்களும் பாரம்பரிய விலங்குகளை உடைக்க உதவினர். அவர்கள் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுடன் கலந்து அவர்களின் நிலையை உயர்த்த பாடுபட்டனர். ஒடுக்கப்பட்ட வர்க்கத்தினரை கல்வி கற்பிப்பதன் மூலமே தங்கள் நோக்கத்தை முழுமையாக அடைய முடியும் என்று ஜெனானா மிஷனெரிகள் கருதினர். எனவே, அவர்கள் திருநெல்வேலி மாவட்டம் முழுவதும் பள்ளிகளை தொடங்கினர். பள்ளிகள் நிறுவப்பட்டது சமூக விடுதலை செயல்முறையை விரைவுபடுத்தியது. பள்ளிகளில் சாதி அமைப்பு தடை செய்யப்பட்டது, வெவ்வேறு சாதி மாணவர்கள் பள்ளிகளிலும் தொழிற்பள்ளிகளிலும் சேர்க்கப்பட்டனர். அவர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு கற்பித்து, அநாதை இல்லங்களில் ஆதரவற்ற குழந்தைகளை வளர்த்தனர்.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகள் மிஷனின் பெண்களுக்கு ஒரு தளர்வான ஜாக்கெட்டை வடிவமைத்தனர். கிறிஸ்தவ பெண்கள் பொது இடங்களில் மரியாதையாக தோன்றும்படி கற்பிக்கப்பட்டனர். பெண்களும் சிறுமிகளும் குடைகளை பயன்படுத்த தொடங்கினர். கல்வியின் மூலம், கிறிஸ்தவத்திற்கு மாறிய நாடார் மக்கள் இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளிலும், தென் ஆப்பிரிக்கா (South Africa), இலங்கை (Ceylon), மற்றும் பர்மா (Burma) போன்ற இடங்களிலும் உயர் பதவிகளை வகிக்க தொடங்கினர். சமூக ரீதியாக புறக்கணிக்கப்பட்ட பிரிவுகளைச் சேர்ந்த பல படித்த ஆண்களும் பெண்களும் கிறிஸ்தவ பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளில் ஆசிரியர்களாகவும் பேராசிரியர்களாகவும் வேலை வாய்ப்பு பெற்றனர்.

 

1901ஆம் ஆண்டின் சி.எம்.எஸ் (C.M.S.) அறிக்கையின்படி, திருநெல்வேலியில் பறையர் மற்றும் பிராமண மாணவர்கள் முதல் முறையாக பிராமண வீதிகளில் ஒன்றாக நடந்து சென்று, மேற்கத்திய கல்வியின் காரணமாக தங்கள் கருத்துக்களை பரிமாறிக் கொண்டனர். கிறிஸ்தவர்களின் திருமணங்கள் மற்றும் விருந்துகளில் ஒன்றாக உணவருந்தும் பழக்கம் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. அவர்கள் திருமணம் மற்றும் இறுதி சடங்குகள் தொடர்பான சாதி சடங்குகளை கைவிட்டனர். ஏமி கார்மைக்கேல் டோனாவூர் ஐக்கியத்தில் சாதி அமைப்பை ஒழித்தார். வெவ்வேறு சாதி மாணவர்கள் டோனாவூர் ஐக்கியத்தில் (Dohnavur Fellowship) சேர்க்கப்பட்டனர்.

 

 பெண் கல்வியின் வளர்ச்சியில் ஜெனானா மிஷனெரிகள் (Zenana missionaries) காட்டிய ஆர்வம் உண்மையிலேயே பாராட்டத்தக்கது. ஜெனானா மிஷனெரிகளும் மிஷனெரிகளின் மனைவிகளும் தங்கள் வீடுகளில் பெண்களுக்கான பள்ளிகளை திறந்தனர். நவீன இந்தியாவில் பெண் கல்வியின் முன்னோடிகள் இவர்களே. 1840க்குப் பிறகு, பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தது. மிஷன் நிலையங்களின் தலைமையகத்தில் மட்டுமல்லாமல், கிராமங்களிலும் பள்ளிகளை நிறுவி வளர்க்க பெரும் முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. இதன் விளைவாக, திருநெல்வேலி மாவட்டம் (Tirunelveli district) முழுவதும் உள்ள பெண்கள் கல்வியின் பலன்களை உணர்ந்து, மிஷன் நடத்தும் பள்ளிகளுக்கு தங்கள் பெண் குழந்தைகளை அனுப்ப மேலும் மேலும் ஆர்வம் காட்டினர். பெண்கள் பள்ளிகளில், ஜெனானா மிஷனெரிகள் குழந்தைகளுக்கு பின்னல், தையல், எம்பிராய்டரி, மற்றும் லேஸ் தயாரிப்பு பயிற்சி அளித்தனர். குழந்தை திருமணம், அடிமைத்தனம், சாதி அமைப்பு, மற்றும் தேவதாசி முறை போன்ற சமூக தீமைகளை ஒழிக்க ஜெனானா மிஷனெரிகள் பாடுபட்டனர். மிஸ் ஏமி கார்மைக்கேலும் (Miss Amy Carmichael) அவரது சகாக்களும் கோவில்களுக்கு தேவதாசிகளாக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட பெண்களை மீட்டெடுத்தனர்.

 

ஜெனானா மிஷனெரிகளின் சமூக சீர்திருத்தப் பணிகள் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் வரலாற்றில் ஒரு தனித்துவமான அத்தியாயமாகும். அவர்கள் கொண்டு வந்த மாற்றங்கள் வெறும் சமூக சீர்திருத்தங்களாக மட்டுமல்லாமல், பெண்களின் வாழ்வில் ஒரு புதிய நம்பிக்கையையும் ஊட்டின. டோனாவூர் ஃபெலோஷிப் போன்ற நிறுவனங்கள் மூலம் ஆயிரக்கணக்கான பெண் குழந்தைகளின் உயிர்களைக் காப்பாற்றினர். பெண் கல்வியை ஊக்குவித்து, விதவைகளுக்கு புதிய வாழ்க்கையை அளித்து, சாதி பாகுபாடுகளை எதிர்த்துப் போராடினர். இன்றைய திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் பெண்கள் அடைந்துள்ள முன்னேற்றத்திற்கு ஜெனானா மிஷனெரிகளின் அரும்பெரும் பணிகளே அடித்தளமாக அமைந்தன. அவர்களின் தியாகமும், தொலைநோக்குப் பார்வையும் இன்றும் நமக்கு வழிகாட்டியாகத் திகழ்கின்றன.

 

கிறிஸ்தவ வரலாற்றுச் சங்கம் நடத்தும் கிறிஸ்தவ வரலாற்றுச் சுவடுகள் மாத ஆய்விதழில் கடந்த 2024 அக்டோபர் , நவம்பர், டிசம்பர் மாதங்களில் வெளிவந்த தொடர் கட்டுரை.